Τυπικά ρομαντική, στον πυρήνα της, η πλοκή αναφέρεται στη φιλία δύο ανδρών, δύο Ελλήνων φοιτητών-εργαζόμενων στην Γερμανία του 19ου αιώνα οι οποίοι κατοικούν σε διαφορετικές πόλεις. Όταν ο ένας νεαρός άνδρας που σπουδάζει στη Γοττίγγη (ίσως, ο ίδιος ο συγγραφέας) επισκέπτεται τον φίλο του που εργάζεται στο Κλάουσθαλ, διαπιστώνει ότι εκείνος φλέγεται από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Πράγματι, ο έρωτάς του για μια νεαρή Γερμανίδα τον έχει οδηγήσει σε βαθιά μελαγχολία. Εκείνη ανταποκρίνεται στο ερωτικό κάλεσμα του νεαρού. Ωστόσο η αυτοϋπονόμευση που χαρακτηρίζει εκείνον, η ταραγμένη ψυχική του υγεία, ένα πρότερο συναισθηματικό παρελθόν που τον έχει στιγματίσει δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στους δύο νέους να έρθουν κοντά. Το ψυχολογικό και συναισθηματικό δράμα του ενός γίνεται αιτία μεγάλου προβληματισμού του άλλου ο οποίος μέσα από το δράμα του φίλου του, βιώνει τους δικούς του ψυχικούς «δαίμονες».

Όντας ο ίδιος ο Βιζυηνός παρόμοιας ψυχοδομής με τους ήρωές του και, γράφοντας στην καρδιά της ρομαντικής περιόδου (19ος αιώνας), δεν μπορεί παρά στο τέλος να επιφυλάσσει μία δυστυχή κατάληξη για τους ήρωές του η οποία ωστόσο συνδέεται άρρηκτα με την περιπλοκότητα των συναισθημάτων του ανθρώπου καθώς και με την υπαρξιακή του ευθραυστότητα.

Σε κλίμα απολύτως ρομαντικό οι σκηνοθέτες έστησαν μια παράσταση με σεβασμό στο κείμενο, δίνοντας απόλυτη προσοχή στην απόδοση της καθαρεύουσας στην οποία άλλωστε γράφει ο Βιζυηνός.

Γνωρίζοντας την έλλειψη εξοικείωσης του σύγχρονου κοινού με τον συγκεκριμένο γλωσσικό τύπο, οι σκηνοθέτες φρόντισαν έτσι ώστε οι προτάσεις να αρθρώνονται σωστά από τους ίδιους και τον συμπρωταγωνιστή τους Μιχαήλ Πάρτη, (συμμετέχουν κι εκείνοι στο καστ). Επιπλέον, μερίμνησαν ώστε η παράσταση να μην έχει μακρά διάρκεια έτσι ώστε η ανοίκεια γλώσσα να μην καταλήξει να επιβαρύνει το κοινό.

Ακριβώς τον ίδιο ρόλο έπαιξε και η πρωτότυπη μελοποίηση του Αίσωνα, κάνοντας το έργο πιο ανάλαφρο χωρίς όμως να χάνει την τραγικότητα που επιτάσσει η ρομαντική διάθεση.

Η λιτή επιλογή των χρωμάτων των κουστουμιών, το πουκάμισο που φοριέται ανάποδα από την ηρωίδα αλλά και το συνειδητά, ανακόλουθο με την εποχή, στυλ, μαρτυράει την συμβολική διάθεση της ενδυματολόγου Φαίης Αποστολίδου. Το ίδιο μαρτυρά και η λιτή σκηνική προσέγγιση της Θάλειας Πελαγινής-Κάλφα.

Το στοιχείο του διάφανου τοίχου και της σκιώδους προβολής του παρελθόντος (ή ενός παράλληλου παρόντος) των χαρακτήρων, θεωρείται ευρηματικό και προσφέρει πεδίο αξιόλογης κινησιολογικής δράσης από την Μέλπω Βασιλικού.

Η παράσταση «Αἱ συνέπειαι τῆς παλαιᾶς ἱστορίας» είναι ένας καλός λόγος για να κατέβει κανείς στο Κέντρο και να αφιερώσει 75 λεπτά από τον χρόνο του για να την παρακολουθήσει. Τέλος, η καλή ποιότητα της συγκεκριμένης δουλειάς, επιβεβαιώνει τις εύστοχες επιλογές στις οποίες μας έχει συνηθίσει του θέατρο Αλκμήνη.

Συντελεστές παράστασης

Θεατρική διασκευή: Δέσποινα Μπισχινιώτη
Σκηνοθεσία: Δέσποινα Μπισχινιώτη, Διογένης Γκίκας
Κινησιολογική επιμέλεια: Μέλπω Βασιλικού
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση – Μελοποίηση στίχων: Αίσωνας
Σκηνογραφική επιμέλεια: Θάλεια-Πελαγινή Κάλφα
Ενδυματολογική επιμέλεια: Φαίη Αποστολίδου
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Ερμηνεύουν: Μιχαήλ Πάρτης, Διογένης Γκίκας, Δέσποινα Μπισχινιώτη.

Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά