Είδαμε την παράσταση Εις το όνομα του Πατρός στο θέατρο Ελεύθερη Έκφραση.

Γράφει η Λένα Σάββα.

Πριν αναφερθώ στην παράσταση, θέλω να περιγράψω, όσο είναι επαρκείς οι λέξεις, την εμπειρία του να βρίσκεσαι σ' ένα θέατρο που είναι ταυτόχρονα και Μουσείο Τέχνης.Έμεινα άφωνη όταν μπήκα στο φουαγιέ του θεάτρου γιατί κάτι τέτοιο δεν είχα ξαναδεί.Ένας χώρος υψηλής αισθητικής, εμπνευσμένης διακόσμησης, ένας χώρος που "φωνάζει" αγάπη για το ωραίο.Τι να πρωτοθαυμάσεις; Τα υπέροχα φωτιστικά αντίκες, τα παλιά αντικέ έπιπλα, τα φορέματα και καπέλα από παραστάσεις, τους πίνακες ζωγραφικής, τους παλιούς καναπέδες με τα φωτεινών χρωμάτων ριχτάρια τους; Ένα μαγευτικό, παραμυθένιο σύνολο.Αν μάλιστα δεις και μια παράσταση όπως αυτή που είδαμε, φεύγεις πλήρης ομορφιάς και καλού θεάτρου.
(Παραθέτω μερικές φωτογραφίες του χώρου).

Η παράσταση: Δύο άντρες συναντιούνται.Δυο κόσμοι διαμετρικά αντίθετοι.Ο ένας ιερέας στο δρόμο του Θεού, διδάσκει τον Λόγο Του και ζει μια ενάρετη ζωή.Ο άλλος δολοφόνος.Και δεν πηγαίνει εκεί για να εξομολογηθεί.
"Απόψε πρέπει να σκοτώσω ένα άτομο.Αν όμως εσύ καταφέρεις με τον τρόπο σου να με πείσεις να μην το κάνω, σου δίνω το λόγο μου ότι δεν θα το κάνω.Εσύ σήμερα σαν άλλος Θεός, έχεις την ευκαιρία να σώσεις τη ζωή ενός ανθρώπου."
Ο ένας κηρύττει τον Λόγο του Κυρίου κι ο άλλος απονέμει δικαιοσύνη, σκοτώνοντας βρώμικους ανθρώπους.

Ο νεαρός άντρας αρχίζει να ξεδιπλώνει την ιστορία του.Πώς και πότε αρχίζει η βία; Ο Γιάννης Κωσταράς, ο συγγραφέας του πολύ σημαντικού αυτού έργου, μας λέει ότι η άκρη του μίτου βρίσκεται στα παιδικά χρόνια.Όλα αρχίζουν και τελειώνουν εκεί.Εκεί προδιαγράφεται η ανθρώπινη ιστορία.Πόση βία δεχτήκαμε από τους γονείς μας μέσα στο κλειστό οικογενειακό περιβάλλον;Λεκτική, σωματική, συναισθηματική βία και κακοποίηση.(Για να μην αναφερθώ στα όσα βλέπουμε κι ακούμε στις μέρες μας από τις ειδήσεις κι όχι μόνο).

Ο ρυθμικός ήχος των κρουστών από τον Δημήτρη Τσάρνο, συνοδεύει κι οριοθετεί τις σκληρές ιστορίες που διηγείται ο νυχτερινός επισκέπτης.

Μεγάλα θρησκευτικά και φιλοσοφικά ζητήματα θίγονται και καλείται το κοινό να βρει τις απαντήσεις, παίρνοντας εργασία για το σπίτι, μια που η παράσταση τούτη δεν τελειώνει με το χειροκρότημα.Συνεχίζεται και συνεχίζεται γιατί πρόκειται για την ίδια μας τη ζωή και την ηθική της διάσταση.Γιατί η βία δεν είναι μόνο δολοφονίες.Έχει άπειρες εκφάνσεις που εμφανίζονται μέσα σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας.
"Κανένας Θεός δεν σε δικάζει.Αυτή που σε δικάζει είναι η συνείδησή σου.Αυτή κρίνει το πόσο αθώοι ή ένοχοι είμαστε τελικά, το πόσο ταπεινοί ή αμαρτωλοί είμαστε."
Μέσα από την αφήγηση του δολοφόνου, οι ρόλοι ανατρέπονται και το ποιός είναι ο καλός και ποιος ο κακός, αρχίζει να γίνεται θολό, δυσδιάκριτο.Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.Πόσες φορές θα το ακούσουμε αυτό στη ζωή μας μέχρι να το εμπεδώσουμε;

Η σκηνοθεσία της Ειρήνης Κουτσαύτη είναι λιτή και ολοκληρωτικά θα έλεγα εστιασμένη στην αντιπαράθεση των δύο αντρών και στον έξυπνα δυνατό τους διάλογο.Μένει στην άκρη και κινεί τα νήματα με διακριτικότητα.Η σκηνοθεσία της Κουτσαύτη δημιουργεί μια τρίτη οντότητα ανάμεσα στους δύο άντρες.Τη νοιώθεις, τη ψυχανεμίζεσαι, σχεδόν τη βλέπεις.Είναι η Αλήθεια; Είναι η Δικαιοσύνη; Και προς τα πού κλίνει;

Οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου δυναμώνουν το μυστήριο και βοηθούν το σκοτάδι να διαγράψει μια πλήρη τροχιά πριν έρθει η αυγή.
" Ότι κάνεις το βρίσκεις μπροστά σου.Νόμος."

Η Μαίρη Ιγγλέση, η καλλιτεχνική διευθύντρια του θεάτρου, έχει ένα μικρό αλλά καθοριστικό ρόλο.Το σύντομο δραματικό της πέρασμα θα διαγράψει την πορεία που θα ακολουθήσει το μικρό αγόρι.Η Ιγγλέση με μια ερμηνεία που η απλότητα και φυσικότητά της την κάνει δυνατή, σκιαγραφεί τη φιγούρα μιας τραγικής μάνας που στάθηκε αδύναμη να προστατέψει το παιδί της.

Όλα είναι σχεδόν ξεκάθαρα πια.Η Δικαιοσύνη μπορεί να άργησε, αλλά τώρα είναι εδώ.Ολοζώντανη κι αμείλικτη.Και μας υπαγορεύει ότι ο θάνατος δεν είναι η μεγαλύτερη τιμωρία.Υπάρχει και το μαρτύριο των τύψεων.

"Εμείς έχουμε στα χέρια μας τα κλειδιά και του παράδεισου και της κόλασης."

Καθηλωτικές οι ερμηνείες των Γιώργου Πασσάκου (ιερέα) και Γιάννη Κωσταρά (δολοφόνου), σε κρατούν "αναμμένο" μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράστασης.Γιατί μόνο στο τελευταίο λεπτό κρίνεται το αποτέλεσμα.Μέχρι τότε όλα παίζονται.

Στο θέατρο ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ είδαμε μια παράσταση με μυστήριο, σασπένς, υποδειγματικές ερμηνείες, δυνατά μηνύματα και πολλές ανατροπές.Ένα έργο ανθρωπιάς, αλήθειας και ουσιαστικής δικαιοσύνης.
Αυτή η παράσταση δεν έχει ακουστεί όσο της αξίζει και θα πρέπει να ακουστεί γιατί πρόκειται για μια σπουδαία παράσταση!

Συντελεστές

«Εις το όνομα του Πατρός» του Γιάννη Κωσταρά
Σκηνοθεσία: Ειρήνη Φ. Κουτσαύτη
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Λίτσας
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Φωτογραφίες – video: Αλέξανδρος Χατζάκης (studio Xatzakis)
Studio ηχογραφήσεων: O – zone studio
Έντυπα: grafistes – Τάσος Ακρίβος

Παίζουν: Γιώργος Πασσάκος, Γιάννης Κωσταράς και η Μαίρη Ιγγλέση
Μουσικά στοιχεία επί σκηνής: Δημήτρης Τσάρνος

Διάρκεια: 70 λεπτά

Παρασκευή στις 21:00

Τοποθεσία:
Θέατρο «Ελεύθερη Έκφραση», Λέσβου 8, Αθήνα

Eισιτήρια:
15€, 12€ μειωμένο / ομαδικό (άνω των 10 ατόμων)

Πληροφορίες / Κρατήσεις:
Τηλ.: 210-8645400, 6949103079 | www.eleftheri-ekfrasi.gr