Συνέντευξη του Τάκη Χρυσικάκου για τη παράσταση «Κατά Μάρκον μια ρεμπέτικη λειτουργία» στο Θέατρο Τόπος Αλλού».

1)Σας ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση αυτής της συνέντευξης. «Κατά Μαρκον μια ρεμπέτικη λειτουργία» το όνομα της παράστασης σας στο θέατρο Αλλού. Πως προέκυψε το όνομα του έργου;

Φυσικά αυτό οφείλεται στον Λάμπρο Λιάβα που έχει γράψει το κείμενο, επίσης ο τίτλος σημαίνει πως βλέπουμε εμείς το ρεμπέτικο τραγούδι, σαν μια τελετουργία και γι΄αυτό ο υπότιτλος είναι "Ρεμπέτικη λειτουργία". Τα τραγούδια αυτά παίζονταν σε ταβέρνες, καφενεία και τεκέδες, χωρίς μικρόφωνα και άλλα βοηθήματα, υπήρχε μια μυσταγωγία, " έπαιζα και δεν βγάζανε μηλιά καθόντουσαν κι ακούγανε" λέει ο Μάρκος, καμιά σχέση με τα κοσμικά λαϊκά κέντρα που γίνανε αργότερα. Αυτό θέλουμε να παρουσιάσουμε από τον τίτλο και την παράσταση.

2) Μάρκος Βαμβακάρης, Μιχάλης Γεννίτσαρης. Πως προσεγγίσατε τους ρόλους και πόσο εύκολη είναι η αλλαγή ρόλου για τον ηθοποιό επι σκηνής;

Ο Μάρκος είναι δωρικός, σοβαρός, μετρημένος, έχει χιούμορ όπως όλοι οι λαϊκοί άνθρωποι, αλλά έχει στιγμές στην αφήγηση του τραγικές, τον βλέπουμε σε μέση και μεγάλη ηλικία. Ο Γενίτσαρης που είναι η επόμενη γενιά των ρεμπετών είναι άνθρωπος της πιάτσας, μαγκάκι, έχει το μαγαζί του απέναντι από τα Βούρλα που ήταν συγκεντρωμένα τα πορνεία της εποχής με τις γυναίκες και τους νταβατζήδες, είναι χωμένος σε όλα αυτά, αλλά συγχρόνως κάνει εξορία επί Μεταξά, γράφει τραγούδια αντιστασιακά θα έλεγα για την εποχή τους και ενώ έχει απίστευτο χιούμορ, έχει και στιγμές τραγικές όταν περιγράφει τις εμπειρίες του από την εξορία.

3)Ο μονόλογος είναι ένα πολύ ιδιαίτερο θεατρικό είδος. Ποιες είναι οι προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει ο ηθοποιός κατά την ερμηνεία του;

Έχω ασχοληθεί πολλά χρόνια και σε πολλά κείμενα με το είδος που ονομάζεται "θεατροποιημένη αφήγηση" Βιζυηνός, Παπαδιαμάντης, Μάνος Ελευθερίου, Καζαντζάκης, Δ. Χαριτόπουλος και τώρα Λάμπρος Λιάβας. Το σπούδασα και το δούλεψα πολύ όλα αυτά τα χρόνια, ναι είναι δύσκολο είδος θέλει πάρα πολύ δουλειά ώρες ατελείωτες, όμως είναι απ' τα πιο ζωντανά είδη θεάτρου, δεν υπάρχουν τα πρόσωπα, τα σκηνικά, ο ηθοποιός τα αφηγείται με απόλυτο θεατρικό τρόπο και ο θεατής ανάλογα με τις εμπειρίες, τις γνώσεις και τα προσωπικά του βιώματα φτιάχνει τα πρόσωπα και τους χώρους, γίνεται δηλαδή συνδημιουργός της παράστασης, αυτό το μοναδικό έχει κατά την γνώμη μου η θεατροποιημένη αφήγηση.

4) Ποια είναι τα δικά σας συναισθήματα για το ρεμπέτικο τραγούδι; Γιατί πιστεύετε πως αγαπήθηκε τόσο πολύ;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κοκκινιά με τους ανθρώπους αυτούς και αυτά τα τραγούδια. Όσο κι αν πέρασα αργότερα σε άλλα είδη μουσικής, τα λαϊκά και τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι στο DNA μου.  Το είδος των ανθρώπων που ερμηνεύω επί σκηνής τους γνώρισα, μίλησα μαζί τους, τους ξέρω, πήγα σε αυθεντικά λαϊκά μαγαζιά με πραγματικά αυθεντικούς λαϊκούς ερμηνευτές και θα έλεγα ότι παίζοντας το έργο με κυριεύει νοσταλγία και συγκίνηση. Τα ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια είναι διαχρονικά, " εμείς δεν γράφαμε τραγούδια μόνο με νότες και στιχάκια, φτιάχναμε τα τραγούδια με των ανθρώπων τα όνειρα και τα όνειρα δεν χάνονται" λέει ο Μάρκος, απόδειξή ότι τα νέα παιδιά σήμερα ανακαλύπτουν και ακούνε αυτή την μουσική.

5) Κάντε μας αν θέλετε κάποιο σχόλιο για την επικαιρότητα και την προσπάθεια υποβάθμισης των πτυχίων των καλλιτεχνών από την κυβέρνηση.

Είναι ένα πρόβλημα από σύστασης των καλλιτεχνών σχολών, δεν ανήκουν στο υπουργείο παιδείας, αλλά στο υπουργείο πολιτισμού. Όταν ήρθε εντολή της ευρωπαϊκής ένωσης των ανωτέρων σχολών, ΤΕΙ κλπ, το υπουργείο παιδείας χωρίς καμιά συνεννόηση με τους καλλιτέχνες και συνεργασία με το υπουργείο πολιτισμού, μας κατάργησε τις σπουδές σε μια στιγμή. Θεωρώ απόλυτα δικαιολογημένες και επιβεβλημένες τις αντιδράσεις των καλλιτεχνών. Ας ελπίζουμε ότι θα είναι μια αφορμή να αποκατασταθούν οι σπουδές και σε σωστή βάση γιατί τώρα αν λάβω υπόψη τις δραματικές σχολές δεν είμαι καθόλου περήφανος για αυτές, "εμπόριο ονείρων" τις ονομάζω.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.
Διαβάστε εδώ την κριτική μας για την παράσταση.