Ο Χριστόφορος Αντωνιάδης παρουσιάζει εδώ και λίγους μήνες την τρίτη κατά σειρά performance του, βασισμένη σε βιογραφία. Αυτή τη φορά, αντλώντας στοιχεία και από το σχετικό έργο του Νίκου Σταθούλη. Ο μονόλογος «My dear Andy» αφορά τον πρωτοπόρο Άντυ Γουόρχολ μέσα από τη σπινθηροβόλα, διορατική ματιά του μέντορά του, Αλέξανδρου Ιόλα -του συλλέκτη έργων τέχνης και γκαλερίστα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Ο Ιόλας γνώρισε τον Γουόρχολ στη δεκαετία του ’50 -νεαρό, εσωστρεφές, ιδιαίτερο αγόρι, σχεδιαστή παπουτσιών. Αναγνώρισε σ’ αυτόν την αύρα και το δυναμικό του καλλιτέχνη και τού άνοιξε την πόρτα του περιοδικού «Glamour». Όλα -pop art, ευρηματική και πολυσχιδής εικαστική δημιουργία, συλλογή έργων, ιδιοκτησία του club «Factory», ξέφρενα γλέντια, gay είδωλα, διασημότητα- όλα, ξεκίνησαν από κει.

Από αυτό ακριβώς το σημείο και σε αφηγηματικό ύφος, με ηχογραφημένο τον ήχο της φωνής, ξεκινά τον μονόλογό του (ως Αλέξανδρος Ιόλας) ο Χριστόφορος Αντωνιάδης. Αντλώντας στοιχεία από την παντομίμα, τη διαδραστική performance και το εικαστικό δρώμενο. Μέσα σ’ ένα σκηνικό αστραφτερό, αλλά με τη λάμψη του «καθημερινού», ευρείας χρήσης αλουμινόχαρτου. Πολύχρωμο, αλλά με φλουο αποχρώσεις πλαστικών κουβάδων. Γιορταστικό, αλλά χάρις στην αντανάκλαση των προβολέων σε γυαλιστερό κομφετί.

Έτσι απλή και κατανοητή, εύληπτη και καθημερινή, ευφάνταστη αλλά οικεία, πολύχρωμη αλλά σε καθησυχαστικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα, υπήρξε και η τέχνη του Γουόρχολ. Προσιτή, ανοιχτή στους πολλούς, ίσως απλοϊκή -σε σημείο που να κατηγορείται ως ανέμπνευστη και βαρετή- απευθείας απόρροια της αστραφτερής δεκαετίας των sixties, που τη γέννησε. Η ελευθεριότητα, η απρόσκοπτη έκφραση του «εγώ», η -για πρώτη φορά- κατάλυση δογματικών αξιών, η ανανέωση της φόρμας, η παιχνιδιάρικη διάθεση της μόδας, οι χίπις, οι εξαίσιες μουσικές, το Γούντστοκ αγκαλιά με το «Studio 54». Και μέσα σ’ όλα αυτά, ένα εσωστρεφές, ασυνήθιστο, ανατρεπτικό αγόρι. Που μεγαλώνει εξακολουθώντας να λατρεύει τη μαμά, τις ντοματόσουπές της και τα όμορφα αγόρια. Από μακριά.

Στο δεύτερο, αυτό-εξομολογητικό του ήρωα, μέρος της παράστασης ο Αντωνιάδης κλείνει τον κύκλο στο σημείο ακριβώς που τον άνοιξε: αποκαλύπτοντας τη βαθειά, καλά κρυμμένη ιδιοσυγκρασία του Άντυ, τον εσώτερο σεξουαλικό προσανατολισμό του, το πρόσωπο πίσω από τη μάσκα. Το σκοτάδι πίσω από το εκτυφλωτικό, pop-art χρώμα… Ο συγγραφέας-σκηνοθέτης-ηθοποιός Χριστόφορος Αντωνιάδης αποδίδει με άνεση -βοηθούντος και του φιζίκ του- την αέρινη, συνεσταλμένη φιγούρα του Γουόρχολ, με μελετημένη κινησιολογία που συγκινεί (τα εύσημα εδώ στη Νατάσσα Κωνσταντινίδου και τη δουλειά της). Οι ξέφρενοι ρυθμοί του πρώτου μέρους καταλαγιάζουν, το διαδραστικό παιχνίδι υποκριτή-κοινού σταματά, και χωρίς το λάθος μιας υποτονικής προσέγγισης το ενδιαφέρον του θεατή διατηρείται και κεντρίζεται από την αλήθεια του ήρωα. Ο Γουόρχολ δίνει τη θέση του στον Άντυ που αποδομεί το σκηνικό, «βαφτίζεται» στο χρώμα, ενδύεται την Τέχνη και μάς παραδίνεται…

Σκέφτομαι πως αυτή ακριβώς η αντίφαση, αυτό το μαεστρικό πέρασμα από τον θόρυβο του θριάμβου στον ψίθυρο της αλήθειας, είναι το γοητευτικότερο και συγκινητικότερο σημείο της παράστασης, το σημείο καμπής και δικαίωσης του έργου. Ο ρεαλισμός που υποχωρεί, για να αναδειχτεί, να αποκαλυφθεί το πλάσμα Άντυ, τέτοιο που υπήρξε: οικείο και απόμακρο. Επιφανειακό και ουσιώδες. Ανοιχτό και απόκρυφο. Ποταπό και μεγαλειώδες.

Οι θεϊκές, χωρίς καμια υπερβολή, μουσικές επιλογές του Χριστόφορου Αντωνιάδη σε όλη τη διάρκεια του έργου (από την Κάλλας στη Γκουεμπρού κι από τη Σερ στην αραμαϊκή λειτουργία του επιλόγου) απογειώνουν τη χαρά και τη συγκίνηση. Οι φωτισμοί (του Alex.) συνοδεύουν. Το σκηνικό της Μαρίας Καβαλιώτη αστράφτει αποτελεσματικότατο.

Στο γοητευτικά υποφωτισμένο, αρχοντικό με αρτίστικες παρεμβάσεις, χώρο του KOTES (X-Booze) κατεβαίνεις τη μαρμάρινη σκάλα σχεδόν με τη συγκίνηση της ενόρασης: Τι τέχνη κι αυτή του ηθοποιού...! Τι πλάσμα κι αυτός ο άνθρωπος… Είμαστε όλα και τίποτα, σκουλήκι και φως, κραυγή και τραγούδια, ασήμαντοι και θεοί. Ακούραστοι βιοπαλαιστές του θεάτρου, πιασμένοι στη μέγγενη της μαγείας του, και μαζί κοινωνοί της λάμψης ενός Γουόρχολ κι ενός Ιόλα…

Έτσι δεν είναι, κύριε Αντωνιάδη;

Ταυτότητα παράστασης:

Κείμενο – Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια: Χριστόφορος Αντωνιάδης | Καλλιτεχνική σύμβουλος: Χριστιάνα Αντωνιάδη | Σκηνικά: Μαρία Καβαλιώτη | Κοστούμια: Εύα Κανελάκη | Φωτισμοί: Alex. | Κινησιολογία: Νατάσσα Κωνσταντινίδου | PromoFotos: Γιώργος Κόγιας | Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Ερμηνεία: Χριστόφορος Αντωνιάδης (Ιόλας/Warhol/Τέχνη)

Στην παράσταση ακούγονται: The song of the sea, της Tsegue-Maryam Guebrou | Take me home, από τη Cher | La mamma morta του Giordano (όπερα «Andrea Chenier», 3^η πράξη) από τη Μαρία Κάλλας | Aramaic rendition του «Our Father that moved the Pope in Georgia»

Ημέρες & ώρες παραστάσεων

Παρασκευή, 9:00 μμ. | Διάρκεια: 60 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Έως 10/4/2020 | Απαραίτητη η κράτηση λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων

Τιμές εισιτηρίων

Γενική είσοδος: €10

KOTES (X-Booze)

Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα (σταθμός μετρό «Μοναστηράκι») | Τηλέφωνο: 698 4691799