Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας, ΜΟΝΟΚΕΡΩΣ.Με την αγαπημένη μου παρέα. Μπερδεμένη τί θα δω. Μεγάλη μέρα, μικρή νύχτα, για βουτιά σ’ ένα αληθινο -εξωπραγματικό παραμυθιακό δράμα.RED JASPER. Εξαιρετική υποδοχή. Ελαφρά καθυστέρηση στην έναρξη. Ειδυλλιακά καμπαρεδίστικη σκηνή. Διαθέτει ποτό κατά την θέαση. Δεν πρόλαβαν να παραγγείλουν όλοι.Τριπλέτα ηθοποιών με καλό bonding. Δύο άντρες μια γυναίκα. Φορμάρισμα αλλόφυλων ρόλων στην θήλυ. Ισόποση και ισάξια κατανομή ρόλων μεταξύ τους. Αλλαγή κουστουμιών επί σκηνής με χιουμοριστική - κωμικο stand up τύπου διάθεση, ειδικά στην αρχή, για την χαριτωμένη κρυολουσία και το πρώτο δέσιμο.Σε πολλές φάσεις, αφηγηματική τεχνική με εξιστοριστική –«μονολογιστική» διάθεση – ρεαλιστικής προσέγγισης «κάτι σαν θέατρο».Οι διάλογοι είχαν ρεαλιστική αμεσότητα και χιούμορ «μονοκεριστικής ανοησίας»Απλή σκηνογραφία και εφέ. Φωτεινή σκηνή, με θέσεις πολύ κοντά σ’αυτήν και μικρό εξώστη. Να τονίσω η καλλιφωνία των δυο ηθοποιών μέσα στον μικρό χώρο έδινε βάθος στην υποκριτική. Η πλοκή εξιστορείται στο «ΑΔΕΛΦΑΤΟ» της Μονοκερούπολης. Μια genderville η οποία βάφτηκε με ροζ αίμα και κατακρεούργηση της αγάπης, της ομοφυλοφιλίας και μέσω της κομπλεξικής πατροκτονικής διάθεσης του εξουσιαστή βασιλιά ο οποίος πρέπει να επιβληθεί στο ίδιο του το σπλάχνο σαν συνετιστής σαδιστής δικτάτωρ. Ολα αυτά σαν παραμύθι από αρσενική γενιά σε αρσενική γενιά, από παππού σ’ εγγονό δίχως ίχνος συναισθηματικής νοημοσύνης. Ενα θέμα των καιρών επί σκηνής, το οποίο ήταν κι είναι αιώνες κάτω απ’το χαλάκι. Διότι το τραύμα και η κτηνωδία προς την συμμόρφωση της διαφορετικότητας αγγίζει επιδερμικά για τους έξω αλλά ξεπετσιάζει την ψυχή για τους έσω. Η ψευτοεικόνα της βαναυσότητας των ηγετών και το εσωτερικό τραύμα της πατριαρχίας. Σαν γυναίκα έβλεπα την πατριαρχία απ’την ανάποδη. Η φαλλοκρατία στο ανάποδο. Και ο θηλυκός μονόκερως είναι μια οικεία φιγούρα η οποία μαρτυρικά θυσιάζεται από αυτούς που υποτίθεται τον αγαπούν. Η αγάπη των όρων. Ο θηλυπρεπής μονόκερως και δει ο αόρατος πρωταγωνιστής ο «είσαι πολύ όμορφος» οσιομάρτυρ. Η αντιπαραβολή της κακοποίησης του θύματος. Εξισώνεται στα δύο φύλλα με την εξιστόρηση σαν «από Θεάς φωνή» - μητρική θηλυκή διάθεση.Με κορυφαία σκηνή την εκγύμνωση του στήθους της καθιστής γονατιστής ηθοποιού. Σαν διαμαρτυρία. Σαν μια φιγούρα μάνα. Παραθέτει το μαρτύριο των θυσιαζόμενων και τα τραύματα τους, ενώ ο θηλυκός μονόκερως κατακρεουργείται σαν πινιάτα σε πάρτυ.Η παράσταση παραπαίει στα όρια της απλότητας και της υπερβολής. Αλήθειες δίχως μαγικές δόσεις. Ευρηματικό τρικ το άνοιγμα και κλείσιμο της παράστασης από την μια με το άνοιγμα σακούλων και του περιεχομένου λες και θα φτάσουμε στο εσωτερικό περιεχόμενο των καταστάσεων. Από την άλλη με το σκούπισμα καθαριότητα της σκηνής σαν κάθαρση αρχαίας τραγωδίας μετά το δράμα. Τιπ. Σε κάποιες στιγμές θριλεριστική διάθεση με χιουμοριστικό σπλάτερ. Huntsman snowvile dark fairytale. Στα όρια του kindergardenvile. Να είστε προετοιμασμένοι και για ενοχλητικά γέλια. Και εσωτερικές διακυμάνσεις.Αγαπημένος μου ο μάγος κυρίως στο πιάνο. Καλή θέαση.

https://www.more.com/theater/monokeros/