1.Μίλησε μας αρχικά για την "Μονοπολη". Τι πραγματεύεται η παράσταση και ποιον χαρακτηρα υποδύεσαι;

Η «Μονόπολη» είναι μια παράσταση για τους ανθρώπους που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς τους κανόνες. Μιλάει για τη μοναξιά, την εξουσία, την ανάγκη να ανήκουμε κάπου και για το πόσο εύκολα μπορούμε να χάσουμε τον εαυτό μας μέσα στο «παιχνίδι» της επιβίωσης.

Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι μια γυναίκα που κινείται ανάμεσα στο πραγματικό και το συμβολικό ταμπλό του παιχνιδιού. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κρατήσει την ψυχή του ζωντανή, ενώ γύρω της όλα μοιάζουν να μετρούνται σε χρήμα, θέση ή εικόνα. Μέσα από το χιούμορ, τις ρωγμές και τις αντιφάσεις της, αναδεικνύεται το πιο ανθρώπινο κομμάτι μας — αυτό που ακόμη επιμένει να ελπίζει.

2.Στην παράσταση μετέχεις με διπλή ιδιότητα, αυτήν του συγγραφέα και αυτήν του ηθοποιού, ενώ την σκηνοθεσία υπογράφει ο Κώστας Παπακωνσταντίνου. Πώς είναι να ζωντανεύεις η ίδια έναν δικό σου χαρακτήρα από το χαρτί ως την σκηνή, και πώς είναι να σε σκηνοθετεί κάποιος άλλος στο χτίσιμο αυτού του χαρακτήρα και του κόσμου που εσύ έχεις δημιουργήσει;

Ήταν -και παραμένει - μια πολύ περίεργη εμπειρία. Από τη μία, νιώθεις σαν να σου «διαβάζουν» το μυαλό, και από την άλλη σαν να βλέπεις κάποιον να ψάχνει στα συρτάρια σου χωρίς να ξέρει πάντα τι ψάχνει. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα να με ξεπερνούν, που κάποιοι έβλεπαν πράγματα στο έργο που εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει καν ότι υπήρχαν, κι άλλες φορές, δυσκολευόμουν να τους ακολουθήσω, γιατί ένιωθα ότι έχαναν το νήμα, το γιατί πίσω από τις λέξεις.

Όσο για το να ζωντανεύω έναν ρόλο που έχω γράψει εγώ… δεν το έχω συνειδητοποιήσει πλήρως ακόμη. Είναι σαν να βλέπεις το παιδί σου να περπατάει μόνο του και να λες «αλήθεια, εγώ το γέννησα αυτό;». Το χαίρομαι πολύ, το υπερασπίζομαι, και κάθε φορά που το παίζω, ανακαλύπτω κάτι καινούργιο, κι ας νόμιζα πως τα ήξερα όλα γι’ αυτόν.

3.Πώς ήταν η συνεργασία σας με τους υπόλοιπους συντελεστές;

Η συνεργασία με την ομάδα ΘΕΑΜΑ και τον Κώστα Παπακωνσταντίνου ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία — και μάλιστα η πρώτη μας. Ο καθένας έφερε κάτι δικό του: μια ιδέα, μια ενέργεια, έναν τρόπο να βλέπει τον κόσμο της Μονόπολης. Φυσικά, δεν είναι όλα πάντα εύκολα, αλλά αυτό είναι και το ωραίο, μέσα από τις διαφορετικές οπτικές γεννιούνται πράγματα που μόνη σου δεν θα τα είχες φανταστεί.

Όπως λέει και η Σύλβια στην παράσταση, «το θέμα είναι να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν, τέλειο δεν είναι τίποτα». Και νομίζω πως αυτό μας χαρακτήρισε όλους. Δεν κυνηγήσαμε την τελειότητα, αλλά την αλήθεια της στιγμής.

4.Τι θα ήθελες να πάρει μαζί του από την παράσταση ο θεατής φεύγοντας από την αίθουσα;

Καταρχάς θα ήθελα ο θεατής να ψυχαγωγηθεί αλλά όχι μόνο… φεύγοντας, να κάνει και μια μικρή παύση μέσα του. Να σταθεί απέναντι στον εαυτό του, όχι με αυστηρότητα, αλλά με ειλικρίνεια. Να αναρωτηθεί πού στέκεται μέσα σ’ αυτό το παιχνίδι που όλοι παίζουμε - αν κρατάει τα ζάρια ή απλώς ακολουθεί τις κινήσεις τους κανόνες. Η Μονόπολη είναι ένας καθρέφτης του μικρόκοσμού μας. Δεν είναι φτιαγμένος για να κολακεύσει, αλλά για να δείξει τις ρωγμές. Αν μέσα σ’ αυτές δει κάτι δικό του - έστω και για ένα δευτερόλεπτο - τότε άξιζε όλος ο κόπος. Γιατί το έργο δεν φτιάχτηκε για να χαϊδέψει, αλλά για να ταρακουνήσει λίγο. Κι αυτό, για μένα, είναι το πιο ουσιαστικό που μπορεί να πάρει μαζί του.

5.Τι είναι αυτό που σε ώθησε να ανέβεις φέτος η ίδια στην σκηνή σε δικό σου κείμενο; Μετά από τρια χρόνια συνεχομενωνν sold out με την παράσταση "Η Μάνα αυτουνού" της οποίας υπογραφεις τον κείμενο, θα έλεγες ότι υπερτερεί το άγχος ή ο ενθουσιασμός για το επόμενο βήμα;

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα σκοπό να ανέβω φέτος στη σκηνή με δικό μου κείμενο. Ήταν η επιμονή του Βασίλη Οικονόμου και του Πάνου Ζουρνατζίδη που με οδήγησε εκεί. Μου πρότειναν να συνεργαστούμε επί σκηνής, και το έργο γράφτηκε ύστερα από παραγγελία για την ομάδα ΘΕΑΜΑ. Το έκανα με μεγάλη χαρά, γιατί εκτιμώ βαθιά τα παιδιά και τη δουλειά τους. Οι ανάπηροι καλλιτέχνες δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά από κανέναν άλλον, είναι ισότιμοι δημιουργοί, με δύναμη, ευαισθησία και πολύ ταλέντο. Το θέατρο άλλωστε είναι ένα ανοιχτό και φιλόξενο σπίτι ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.

4 χρόνια συνεχόμενα soldout για τη «Μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή», από την πρώτη μέρα παρουσίασης της. Όσο για το άγχος... όχι, δεν υπάρχει. Εγώ γράφω τις αλήθειες μου. Δεν κυνηγάω την επιτυχία (όσο επιθυμητή και αν είναι), έρχεται ή δεν έρχεται, κι αυτό δεν αλλάζει τίποτα στην ουσία. Το θέμα είναι να κάνω πράγματα που με ικανοποιούν, να δοκιμάζομαι, να χαίρομαι, και να τα μοιράζομαι.

6.Ο χώρος του Ίσον είναι ένας προσβάσιμος συμπεριληπτικός χώρος και η παράσταση θα έχει ταυτόχρονη διερμηνεία στην νοηματική. Αισθάνεσαι οτι είμαστε σαν χώρα σε καλο δρόμο όσον αφορά την συμπερίληψη στην τέχνη; Υπάρχει υποστήριξη από δημόσιους φορείς σε σχετικές πρωτοβουλίες;

Όχι, δεν πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Ούτε ως κράτος, ούτε ως κοινωνία. Έχουμε μείνει πολύ πίσω - κυρίως στην ενσυναίσθηση. Οι ανάπηροι εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν “περίπτωση”, σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αντί να θεωρούνται αυτονόητα ίσοι. Και όμως, το πιο απλό πράγμα στον κόσμο είναι να βρεθεί ο καθένας μας, από τη μια στιγμή στην άλλη, στην ίδια θέση. Μια ασθένεια, ένα ατύχημα, μια ανατροπή -και όλος ο κόσμος αλλάζει.

Το κράτος θυμάται τη συμπερίληψη μόνο στις επετείους και στα δελτία Τύπου. Οι πραγματικές υποδομές λείπουν, οι θεσμοί είναι αδιάφοροι, και η στήριξη σε ανάπηρους καλλιτέχνες είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Γι’ αυτό και η ύπαρξη χώρων όπως το Ίσον ή ομάδων όπως το ΘΕΑΜΑ είναι τόσο σημαντική. Δεν είναι “φιλανθρωπία”, είναι πολιτισμός. Είναι μια πράξη δικαιοσύνης. Και μακάρι να φτάσουμε κάποτε στο σημείο να μη χρειάζεται να το επισημαίνουμε αυτό, αλλά να είναι απλώς αυτονόητο.

7.Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, ποιήτρια. Με τι άλλο καταπιάνεσαι αυτή την περίοδο και ποια από αυτές τις ιδιότητες νιώθεις οτι σε "κερδίζει" περισσότερο αυτό το διάστημα;

Αυτή την περίοδο με έχει κερδίσει το γράψιμο. Είναι ο τρόπος μου να καταλαβαίνω τον κόσμο και να ησυχάζω μέσα μου - ή έστω να προσπαθώ. Παράλληλα, κάνω μαθήματα υποκριτικής και δημιουργικής γραφής, κάτι που αγαπώ βαθιά. Η μετάδοση έχει μια ιδιαίτερη μαγεία, είναι σαν να κρατάς έναν μικρό πυρσό και να τον δίνεις σε κάποιον άλλον, όχι για να φωτίσεις τον δικό του δρόμο, αλλά για να τον βοηθήσεις να βρει τη δική του φλόγα.

Όλες αυτές οι ιδιότητες που ανέφερες, δεν είναι ξεχωριστά κομμάτια, είναι σιαμαία. Η μία τρέφει την άλλη. Κάθε φορά που γράφω, σκέφτομαι ως ηθοποιός, κάθε φορά που παίζω, ακούω μέσα μου τη φωνή του συγγραφέα. Νομίζω ότι αυτό το μπλέξιμο είναι τελικά το πιο αληθινό μου πρόσωπο.

8.Τι ονειρεύεσαι και τι άλλες εκπλήξεις μας επιφυλάσσεις στο μέλλον;

Ονειρεύομαι έναν κόσμο με περισσότερη ενσυναίσθηση, λιγότερο φόβο και περισσότερη ανθρωπιά. Ξέρω, βέβαια, πως αυτό μάλλον θα μείνει όνειρο... Εγώ θα συνεχίσω να γράφω, αυτό είναι το δικό μου μικρό αντίβαρο.

Όσο για το μέλλον… δεν είναι θέμα του τι σας επιφυλάσσω εγώ, αλλά του τι μας επιφυλάσσει εκείνο. Είναι πάντα πιο ευρηματικό από τα σχέδιά μας. Εγώ απλώς θα συνεχίσω να κάνω ό,τι με συγκινεί, να δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ, και να θυμίζω -πρώτα σ’ εμένα και μετά στους άλλους, πως η ουσία είναι στις μεταξύ μας σχέσεις. Όχι στα νούμερα, ούτε στα likes, ούτε στα μηδενικά της τράπεζας αλλά στους ανθρώπους…

Πληροφορίες και εισιτήρια παράστασης: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/monopoli/