1. Το “Ruby Moon” εξερευνά την απώλεια, τον φόβο, τη μνήμη και τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να θελήσεις να το σκηνοθετήσεις εδώ και τώρα;

Κάτι χτύπησε στο δικό μου κέντρο αυτό το έργο. Στη δική μου παιδική ηλικία και αθωότητα. Το διάβασα και δεν μπήκα στη θέση του ζευγαριού που τρώει τις σάρκες του, αλλά στη θέση του παιδιού που εξαφανίζεται και ποιος ξέρει τι είχε πάθει πριν χαθεί.

2. Η εξαφάνιση της Ρούμπι λειτουργεί ως καταλύτης για μια διάλυση των βεβαιοτήτων. Ως σκηνοθέτις, πώς διαχειρίζεσαι τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο ονειρικό και το εφιαλτικό;

Χρησιμοποιώ τα εργαλεία από το σωματικό θέατρο, το κουκλοθέατρο, το θέατρο αντικειμένων, και το φτωχό θέατρο. Λίγα σκηνικά, ακόμα λιγότερα αντικείμενα. Απλά κουστούμια. Όσο πιο λίγα πράγματα στη σκηνή, τόσο πιο πολλά περιθώρια πειραματισμού και αυτοσχεδιασμού. Συναινεί και η συγγραφική μου ιδιότητα. Ξέρω τον ρυθμό για να πω μια ιστορία, πως πρέπει να χαλαρώσω τον θεατή, για να τον πιέσω, και μετά να τον ανακουφίσω. Έχουμε όμως τη χαρά να συνεργαζόμαστε με τη MELATONINI και η εξαιρετική της μουσική ήταν καταλυτική στην ακροβασία μεταξύ ποιητικότητας και σκοταδιού. Να πω βέβαια ένα μεγάλο ευχαριστώ στην “Κλειδαρότρυπα” που μας προσέφερε τις υπέροχες κούκλες που θα δείτε στην παράσταση.

3. Το έργο απαιτεί από δύο ηθοποιούς να ενσαρκώσουν όλους τους χαρακτήρες – μια πολύ απαιτητική σύμβαση. Ποια ήταν η σκηνοθετική σου προσέγγιση για να μεταμορφώνεται το ίδιο σώμα διαρκώς, χωρίς σκηνικά τεχνάσματα αλλά με θεατρικούς όρους;

Δεν μπήκαμε καθόλου στην διαδικασία της μεταμφίεσης. Οι ηθοποιοί της παράστασης, ο Αλέξανδρος Καναβός και η Αγγελική Παναγιωτοπούλου, με εμπιστεύτηκαν και με τη διαθεσιμότητα τους κατάφεραν μόνο με το σώμα και τη φωνή τους να ενσαρκώσουν αυτούς τους ιδιόρρυθμους χαρακτήρες.

4. Στην παράστασή σου συναντάμε τεχνικές σωματικού θεάτρου. Πώς αυτό το εργαλείο ενισχύει τον παραμορφωτικό καθρέφτη του έργου και τι ρόλο παίζει ο ήχος και το φως στη δημιουργία αυτής της ποιητικής “ασφυξίας”;

Το σώμα είναι φορέας μνήμης και συναισθημάτων. Εγώ δεν ξέρω άλλο τρόπο να στέκομαι στη σκηνή αν δεν ξεκινήσω την ερμηνεία από το σώμα. Και τη σκηνοθεσία από το σώμα μου τη βρίσκω. Δεν μπορώ να δείξω κάτι στον ηθοποιό αν δεν το σωματοποιήσω πρώτα εγώ. Τα σκηνικά της Νόνας Σούντη και τα φώτα του Γιώργου του Αγγιανίτη ενισχύουν τις ατμόσφαιρες του έργου, αλλά η προσέγγιση είναι και εδώ απλή. Ότι γίνεται ξεκινά από τους ηθοποιούς. Ο Αλέξανδρος και η Αγγελική σηκώνουν όλο το βάρος της παράστασης στις πλάτες τους. Αυτοί οι δυο δημιουργούν επί σκηνής και το ηχοτοπίο της παράστασης. Με εξαίρεση βέβαια τη μουσική.

5. Ως γυναίκα σκηνοθέτις, ποια ήταν η εσωτερική σου σύνδεση με την ηρωίδα-μητέρα, αλλά και γενικότερα με τη μητρική αγωνία που διαπερνά το έργο; Υπάρχει προσωπική ματιά στην ανάγνωση της απώλειας;

Όταν ήμουν φοιτήτρια με χτύπησε ένα τζιπ, πεζή, και κατέληξα με ράμματα και μια ελαφρά θλάση στο νοσοκομείο, Όταν το είπα στη μητέρα μου, μήνες μετά, που με έβλεπε ολοζώντανη μπροστά της, της έπεσε το πιάτο που κρατούσε από το χέρι. Αυτή την αγωνία προσπαθώ να βρω στην ηρωίδα-μητέρα. Είναι αβάσταχτο να χάνεις το παιδί σου, δε μπορώ να το διανοηθώ. Η δική μου σύνδεση, μιας και δεν είμαι γονιός, είναι η σύνδεση με τις δικές μου παιδικές τραυματικές μνήμες. Πολλά κορίτσια εκεί έξω έχουμε υποστεί παραβιάσεις, είτε από γείτονες, είτε από συγγενείς, είτε από ξένους. Αρκετές φίλες μου, αλλά και κάποιοι φίλοι μου, έχουν κακοποιηθεί ως παιδιά, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, από κάποιον ενήλικα ή ακόμα και από παιδιά μεγαλύτερα σε ηλικία. Δυστυχώς, δεν μας τα λένε αυτά οι γονείς μας όταν ήμαστε μικρά. Δεν μας προειδοποιούν. Και τις πιο πολλές φορές δε μιλάμε γιατί ντρεπόμαστε ή γιατί νιώθουμε ότι μάλλον κάτι κάναμε εμείς λάθος και το προκαλέσαμε. Ελπίζω οι σύγχρονοι γονείς να λένε στα παιδιά τους, αν ποτέ κάποιος σε αγγίξει και αισθανθείς πολύ παράξενα, έλα να μου το πεις.

6. Το “Ruby Moon” μιλά για τη ρωγμή κάτω από την «καθωσπρέπει» επιφάνεια. Στον σύγχρονο ελληνικό αστικό ιστό, πού βλέπεις τις δικές μας “ψευδαισθήσεις ασφαλείας”; Και τι ρόλο καλείται να παίξει το θέατρο σε αυτό το ξεγύμνωμα;

Νιώθω πως εμείς οι άνθρωποι κρυβόμαστε συνεχώς. Από τον ίδιο μας τον εαυτό, από τους άλλους. Κρυβόμαστε σε σχέσεις, στα κινητά, σε φωτογραφίες στα σόσιαλ, σε σπίτια, σε ρούχα, σε δουλειές, πίσω από μάσκες. Το θέατρο δεν ξεγυμνώνει. Μας καθρεφτίζει.

Πληροφορίες και εισιτήρια παράστασης https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/ruby-moon/