Συνέντευξη του Γιάννη Αποσκίτη, στο θεατρο gr.

1) Πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό μας κοινό, ως ηθοποιό, νομικό, εικαστικό, σκηνοθέτη ή συγγραφέα; Τι απ’ όλα αυτά υπερισχύει και γιατί;

Μου φαίνεται κάπως εγκλωβιστικό να συστηθώ στο κοινό με κάποια επαγγελματική ιδιότητα, γιατί αν ήξερα πως θέλω να συστηθώ δεν θα δοκίμαζα όλα αυτά τα πράγματα. Σίγουρα πάντως δεν θα συστηνόμουν ως δικηγόρος.

Μάλλον για να επεκτείνω την γελοιότητα και να σπάσω τον πάγο θα συστηνόμουν ως Conceptual Artist ή ως Content Creator, κάτι που ο κόσμος φαίνεται να το καταλαβαίνει.

2) Το Θέατρο Μπέλλος υποδέχεται την παράσταση «Μαύρη Μαγεία ή Άσε τους Νεκρούς να Πεθάνουν», σε κείμενα δικά σας. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τον χώρο και για την παράσταση; Ποιος είναι ο κεντρικός άξονας του έργου;

Με την ομάδα που τρέχει το Θέατρο Μπέλλος αγαπηθήκαμε από την πρώτη μέρα. Τα παιδιά είναι πραγματικά αξιόλογα άτομα, διαβασμένα, προσγειωμένα και συνεννοήσιμα - ένας συνδυασμός που σε γενικές γραμμές δεν συναντάται εύκολα στο συνάφι μας. Αυτό σίγουρα ήταν η ευχάριστη έκπληξη, καθώς όχι μόνο είχαμε τη δυνατότητα να προβάρουμε στον χώρο και να δοκιμάσουμε πράγματα, αλλά ήμασταν συνεχώς σε μια πολύ κοντινή σχέση.

Ο ίδιος ο χώρος του Θεάτρου Μπέλλος έχει από μόνος του ένα ενδιαφέρον, που από την αρχή με έκανε να θέλω να ανεβάσω συγκεκριμένα αυτό το έργο εκεί: ένα παλιό, “αστικό” θέατρο σε μια καλή γειτονιά της “παλιάς Αθήνας”, την Πλάκα, που τώρα είναι βαμμένο μαύρο και το τρέχουν άνθρωποι με διάθεση για νέο ρεπερτόριο. Θεωρώ πως το ανέβασμα της “Μαύρης Μαγείας” σε ένα τέτοιο θέατρο είναι από μόνο του μια δήλωση.

Τώρα, όσον αφορά στη Μαύρη Μαγεία... σίγουρα το “Άσε τους νεκρούς να πεθάνουν” για μένα είναι μια ικανοποιητική επεξήγηση του κεντρικού άξονα του έργου, αλλά για να το πω και με άλλα λόγια:

Η Μαύρη Μαγεία είναι ένα “συλλογικό” έργο (σε δική μου επιμέλεια, το κείμενο ήρθε και από τους ηθοποιούς), το οποίο προσπαθεί να αποτυπώσει από πολλές μεριές την ακατανόητα εφιαλτική, βαθιά καταπιεστική και απρόσμενα γελοία και σκοτεινή ελληνική πραγματικότητα.

3) Από πού εμπνέεστε τα κείμενα σας; Και από πού το συγκεκριμένο έργο;

Νομίζω ότι (ό,τι έργο κι αν γράψω στο θέατρο) γράφω ξανά και ξανά το “Πάρτι Γενεθλίων” του Χάρολντ Πιντερ. Δεν το κάνω επίτηδες, απλώς από τη μέρα που το διάβασα κάπως μου συνέβη κάτι.

Ίσως κάποια στιγμή αυτό να αλλάξει, δεν ξέρω.

Πάντως το συγκεκριμένο έργο μου ήρθε σαν ιδέα όσο έψαχνα να βρω τρόπο να φύγω από το πατρικό μου (με τα νοίκια να είναι στον Θεό), ακούγοντας Νεκροτσουλήθρα και διαβάζοντας κάποια διηγήματα του Chuck Palhaniuk.

4) Βρήκατε κάποια δυσκολία στη σκηνοθεσία της παράστασης;

Πάρα πολλές, αλλά αυτό έλειπε - πρώτη μου σκηνοθεσία είναι. Σημασία έχει ότι έκανα τις σωστές επιλογές μπροστά στις δυσκολίες, και δεν θα το κατάφερνα χωρίς τα άτομα που δούλεψαν σε αυτή την παραγωγή - τους ηθοποιούς, τους συντελεστές, ήταν όλοι πολύ υποστηρικτικοί.

5) Θα θέλατε να μας παρουσιάσετε τους ήρωες σας;

Το έργο είναι κωμωδία καταστάσεων, άρα το να μιλήσω για ήρωες θα είναι σίγουρα καταχρηστικό - παρόλα αυτά, ας πούμε ότι είναι μια απίστευτα δυσλειτουργική οικογένεια που έχει αφήσει ένα παιδί μόνο στο σπίτι να παίζει με επικίνδυνα πράγματα.

6) Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο, το αγαπημένο σας τραγούδι και το αγαπημένο σας σημείο στη πόλη;

Μ’ αρέσουν πολλά βιβλία και πολλά τραγούδια, δεν έχω αγαπημένα πράγματα. Σίγουρα δεν έχω αγαπημένο σημείο σε αυτή την πόλη - για κάποιο λόγο όταν διάβασα την ερώτηση μου βγήκε να πω “το κεφάλι μου”.

7) Σχέδια για το μέλλον;

Πολλά για να υπάρχουν, λίγα για να υλοποιηθούν, λιγότερα για να μείνουν. Θα δούμε.