Συνέντευξη του σκηνοθέτη Κοραή Δαμάτη στο θεατρο.gr με αφορμή την παράσταση ‘‘Στη σκιά σπασμένων αγαλμάτων’’ στο Θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή.

1) Καλησπέρα σας, κύριε Δαμάτη και καλωσορίσατε στην σελίδα μας.
Φέτος παρουσιάζετε στο Θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή την παράσταση ‘‘Στη σκιά σπασμένων αγαλμάτων’’. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση και για τον μεγάλο μας ποιητή τον Γιάννη Ρίτσο;
Περισσότερα θα σας πω για την παράσταση... για τον μεγάλο Ποιητή Γιάννη Ρίτσο έχουν μιλήσει εξαιρετικοί μελετητές και αναλυτές του έργου του... Η παράσταση είναι μια συνάντηση... συνάντηση μυθικών προσώπων μια από τις τελευταίες νύχτες του Αυγούστου. Μέσα από την ανθρωποκεντρική και ανθρωπιστική σκέψη του μεγάλου Ποιητή, -πέρα από τις πολιτικές και κοινωνικές του προεκτάσεις- ζούμε το άλγος του νόστου. Την ησυχία και την τρυφερότητα μιας επιστροφής, σε μια συνάντηση που αποζητάει συντροφικότητα, ασφάλεια και βλέμμα καθαρό. Ο Αγαμέμνωνας επιστρέφει από τον Τρωικό πόλεμο, όπως ο Νεοπτόλεμος και η ωραία Ελένη, η Ιφιγένεια με τον αδελφό της Ορέστη επιστρέφουν από την Ταυρίδα, η Φαίδρα επιστρέφει να βρει τον Ιππόλυτο... Όλα τα πρόσωπα σ’ αυτήν την συνάντηση έχουν την ανάγκη μιας επιστροφής, την ανάγκη της εκμυστήρευσης. Μας λένε τι κέρδισαν, τι έχασαν στο ταξίδι του μυθικού τους βίου. Η Ηλέκτρα, ο Αίας, η Ισμήνη, η Περσεφόνη, επιστρέφουν αυτήν την νύχτα σ’ αυτό το παλιό μεγάλο αρχοντικό στο Άργος για να ψάξουν να βρουν τον Άλλον, τον εκλιπόντα. Τους υποδέχονται τρεις γυναίκες – ίσως κάποτε οι τρεις μοίρες, τώρα εν είδη χορού αρχαίας τραγωδίας- ετοιμάζοντας έναν περίδειπνο με καρπούς της γης και κόκκινο κρασί.

2) Πως αντιλαμβάνεστε τον τίτλο της παράστασης;
Ότι αυτή η σκιά των σπασμένων αγαλμάτων στην Ελλάδα... γίνεται για τους Έλληνες άλλοτε δυναμική αφετηρία, άλλοτε καταφύγιο, μια εύθραυστη θωράκιση, κι άλλοτε μια ανήλιαγη κόπωση, ένα δυσβάσταχτο βάρος σ’ ένα επαναλαμβανόμενο τοπίο.

3) Πώς ξεκίνησε η ιδέα της δημιουργίας αυτής της παράστασης;
Με παρακίνησε η γοητεία του κειμένου, ο εσωτερικός ρυθμός του ποιητή, σαφώς η κοσμοθεωρία του, αλλά και η μετάπλαση του βασικού μύθου, η μεταφορά του σε κρίσιμες και ταραγμένες πολιτικά δεκαετίες της σύγχρονης Ελλάδας, πλεγμένος αριστουργηματικά με τους αγώνες, τις μνήμες του εμφυλίου τις εκτοπίσεις αριστερών πολιτών.

4) Τι ακριβώς εικονογραφούν οι 17 μονόλογοι της παράστασης;
Την καθημερινότητα του ήρωα, τις συνήθειες του, τις ήττες και τις νίκες του, τον βαθύτερο ψυχισμό του, την μοναχικότητά του, τις ψευδαισθήσεις του την μελαγχολία του και μια κρυφή αναμονή ακαθόριστη και άμορφη.

5) Σας έχει μείνει κάποια φράση στο μυαλό από το έργο;
«Ίσως εμείς που γνωρίσαμε ότι καμιά παρηγοριά δεν υπάρχει στον κόσμο, να κατορθώσουμε και πάλι να παρηγορήσουμε κ’ ίσως να παρηγορηθούμε».

6) Έχετε να κάνετε κάποιο σχόλιο για την υποβάθμιση των πτυχίων των δραματικών σχολών από την ισχύουσα κυβέρνηση;
Θλίψη. Ένα άλυτο πρόβλημα ετών που παραμένει άλυτο παρόλες τις ηχηρές προκηρύξεις, τις υποσχέσεις και την πρόχειρη και ανεδαφική λύση της.

7) Θα θέλαμε να κλείσουμε με κάτι που θέλετε εσείς μοιραστείτε μαζί μας ή να πείτε για το θεατρο.gr.
Να στέκεστε, όπως το κάνετε ήδη, κοντά στους ανθρώπους της τέχνης γιατί το χρειάζονται και ευχές σε σας για πολλά βήματα παρακάτω.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.