Είδαμε την "Σονάτα του σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου στο θέατρο Faust
Μετά την «Μάνα» και το «550» , ο Σταμάτης Πακάκης συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα , αυτή την φορά με την «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου, την οποία είχαμε την τιμή να απολαύσουμε στην δημοσιογραφική της παράσταση , πριν την πρεμιέρα που θα γίνει την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου στο Faust theater.
Η ιστορία του «έργου» αφορά μια ηλικιωμένη που εξομολογείται σε έναν νέο την ιστορία της ζωής της . Αναπολεί τις στιγμές που άφησε να χαθούν , τα λάθη που ρήμαξαν τα σωθικά της και έδιναν τροφή στο ανικανοποίητο «εγώ» της , το οποίο ένοιωθε άδειο και σε πλήρη αδράνεια , αφήνοντας τον χρόνο να κυλά ανεκμετάλλευτος , χωρίς ίχνος ζωής στον διάβα του . Φτάνει σε σημείο να ικετεύει τον νέο να την πάρει μαζί του.
«Αφησέ με να’ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι – δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου . Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις».
Θέλει να ξεφύγει από το παρελθόν της, από τα λάθη της , από την ζωή που η ίδια σκότωνε και πλέον πενθεί , κι όμως βρίσκεται ακόμα εκεί ,ντυμένη στα μαύρα ,μια τραγική φιγούρα κάτω απ’το σεληνόφως που συμβολίζει τον απολογισμό του παρελθόντος , παλεύοντας να ξεφύγει από ένα πένθιμο σπίτι που κρύβει νεκρά όνειρα στους τοίχους και φαντάσματα του παρελθόντος. Ακόμα και το φεγγαρόφωτο που θα έπρεπε να φωτίζει με θετική ενέργεια στο σπίτι της συμβολικά , ένιωθε ότι την τύφλωνε και την έκαιγε.
«Άφησέ με να’ρθω μαζί σου .
Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες ,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στην σκόνη του πιάνου ,
λησμονημένα λόγια – δε θέλω να τα’ακούσω.Σώπα».
Η Μαρία Τζανουκάκη σε μια κατάθεση ψυχής μέσω της δραματικής φιγούρας της γυναίκας με τα μαύρα , δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας κάνοντας τον μονόλογο του Γιάννη Ρίτσου δικό της , μέσα από το πρίσμα του Σταμάτη Πακάκη . Εύθραστη , ανήμπορη , καταδικασμένη στην μοναξιά που η ίδια δημιούργησε και μετάνιωνε μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο αλλά δεν άλλαζε. Έμενε στάσιμη στην δυστυχία της , δίνοντας την εντύπωση ότι στεκόταν αγέρωχο το είδωλό της και την κοιτούσε με επικριτικό ύφος , προκαλώντας το ίδιο την τιμωρία της . Κατάφερνε να διχάζει το κοινό σχετικά με την δύναμη και την αδυναμία της , σαν να’ταν δυο άνθρωποι σε ένα σώμα.
Γύρω της , ο νέος στον οποίο απευθύνεται. Ο νέος δεν γνωρίζουμε αν είναι υπαρκτό πρόσωπο ή πλάσμα της φαντασίας της ή πρώην εραστής της που έδιωξε και τώρα αναζητά ή απλά μια ιδέα –σκέψεις που ελέγχουν την ζωή της. Ενσαρκώνεται με περίσσια χάρη θα έλεγα από τον Τάσο Χρυσόπουλο. Δυναμικός , ωραίος με όνειρα για το μέλλον και έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Ο νέος μπορεί να είναι ταυτόχρονα το μέλλον αλλά και το παρελθόν της γυναίκας με τα μαύρα. Αυτά που άφησε και δεν έζησε ποτέ .
«Άφησέ με να’ρθω μαζί σου
Λίγο πιο κάτου ,ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια και αέρινη , ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι άϋλη
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες , δεν υπήρξε ο χρόνος κ’η φθορά του.
Άφησέ με να’ρθω μαζί σου».
Είχε σημαντική επιρροή σε όλες τις φάσεις της ζωής της και κάθε φορά που ολοκλήρωνε κάποια από αυτές ,έσβηνε κι ένα κερί συμβολικά. Ώσπου έμεινε μονάχα ένα. Θα αναλάμβανε να γίνει ο ίδιος ,ο θάνατος; Ο Τάσος Χρυσόπουλος ξεκινώντας στον ρόλο του αφηγητή , αφήνει την εντύπωση ότι δεν θα συμμετάσχει ενεργά στην παράσταση .Κι όμως η παρουσία του ήταν έντονη ακόμα κι όταν περιφερόταν απλά στον χώρο , ώσπου εισέβαλλε δυναμικά διεκδικώντας την ελευθερία του νέου και με την δίψα που διακατείχε για την ζωή , όρμηξε με πυγμή για να την κατακτήσει. Θαρραλέος αλλά και βίαιος κάποιες στιγμές , βρέθηκε αντάξιος των απαιτήσεων του χαρακτήρα που ενσάρκωνε.
Ο Σταμάτης Πακάκης για άλλη μια φορά κατάφερε να καθηλώσει το κοινό μέσω της σκηνοθετικής του ματιάς. Πήρε ένα ποιητικό αριστούργημα και χωρίς να το αλλοιώσει καθόλου, σεβόμενος πάντα τον ποιητή , κατάφερε να το απογειώσει. Δημιουργώντας έναν κλειστό καταθλιπτικό χώρο για τους ήρωες του, μας οδηγεί από το πένθος που βίωνε η γυναίκα με τα μαύρα στην δίψα για ζωή και τις αντιδράσεις του νέου άντρα , μέσα σε ένα άκρως ατμοσφαιρικό περιβάλλον , το οποίο ενισχύετο πέρα από τις εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών , με την καταπληκτική μουσική του Μπετόβεν , την σονάτα του σεληνόφωτος (το πρώτο μέρος) , που μάγευε το κοινό και ανέβαζε την ένταση των συναισθημάτων που προκαλούσε το σύνολο της σκηνοθεσίας . Για άλλη μια φορά ξεδίπλωσε το ταλέντο του και μας κατέπληξε. Πολύ καλός ήταν και ο φωτισμός της Αναστασίας Λουκρέζη ,ειδικά σε εκείνες τις ποιητικές σκηνές όπου το φεγγαρόφωτο φώτιζε το πρόσωπο της Τζανουκάκη όπως και οι χορογραφίες του Πακάκη που απαιτήθηκαν σε κάποιες στιγμές.
Μια εξαιρετική παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανένας .Την συστήνω ανεπιφύλακτα .Καλή σας θέαση.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία-Μουσική & Κινησιολογική Επιμέλεια: Σταμάτης Πακάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη-Χορογραφία: Νικόλας Μαρμαράς
Φωτισμοί-Φωτογραφίες-Video: Αναστασία Λουκρέζη
Φωτογράφος: Γιάννης Σωτηριάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Παπάζογλου
Mua: Cathy Jones
Παίζουν:
Μαρία Τζανουκάκη
Τάσος Χρυσόπουλος
Πληροφορίες
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Κάθε Παρασκευή στις 21:00, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό:12 ευρώ
Μειωμένο (φοιτητές – άνεργοι – ατέλειες):10 ευρώ
Ομαδικό (από 8 άτομα και άνω): 10 ευρώ
Faust
Αθηναΐδος 12 & Καλαμιώτου 11
Τηλ: 210 3234095, 6946 680633