Είδαμε την παράσταση Κέικ του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη στο θέατρο Εμπορικόν

Γράφει η Λένα Σάββα

Ο διαχειριστής μιας πολυκατοικίσς ψήνει ένα κέικ για την κόρη του που επιστρέφει από το εξωτερικό.
Η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να ηρεμεί και να γλυκαίνει τα πράγματα μετά από μια θύελλα.
Στο μεταξύ στο σπίτι του διαχειριστή καλούνται τρία άτομα που θεωρούνται ύποπτα για το ότι κάποιος πετάει τα σκουπίδια του από το μπαλκόνι στην είσοδο της πολυκατοικίας. Μια νευρωτική συγγραφέας αισθηματικών μυθιστορημάτων έρχεται πρώτη για να καταγγείλει το γεγονός και να ζητήσει τη διαλεύκανση και την αυστηρή επίπληξη του ενόχου. Είναι σχεδόν σίγουρη ότι ο δράστης είναι ο αλλοδαπός του πρώτου ορόφου. Δεύτερος έρχεται ο Μπάμπης του 2ου ορόφου που είναι επίσης σίγουρος για τον δράστη και τελευταίος έρχεται ο Ακμπάρ που αρνείται το γεγονός.

Η πολυκατοικία είναι ένας μικρόκοσμος και μέσα σ' αυτόν η γλαφυρή πένα του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, τοποθετεί όλα τα μικρά και μεγάλα θέματα της σύγχρονης κοινωνίας κι όλες τις παθογένειές της.
Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης ανήκει στα πιο αιχμηρά συγγραφικά πνεύματα του καιρού μας κι όλα τα έργα του είναι εξαιρετικά.

Έτσι η ιστορία αρχίζει με την αναζήτηση του ενόχου που πετάει τα σκουπίδια. Απλό κι ενταγμένο σε μια σχεδόν καθημερινότητα.
Η συνέχεια όμως είναι καθηλωτική κι ο συγγραφέας την φτάνει βαθιά μέχρι το κόκκαλο.
Αργά και σταδιακά αρχίζει να διαφαίνεται ένας άγριος ρατσισμός, μια χαίνουσα πληγή που διαχωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες και μια έντονη τάση που έχουμε οι άνθρωποι, ότι μας ενοχλεί να το ρίχνουμε πάνω στους άλλους, η λεγόμενη προβολή. Σιγά σιγά αρχίζει να ανεβαίνει στην επιφάνεια μια ανελέητη ομοφοβία, η άρνηση μας να συμπεριλάβουμε κάποιες μειοψηφίες που το μόνο που ζητούν είναι αποδοχή και ένταξη.
Δύσκολα και μεγάλα θέματα της εποχής μας που μπορεί να μην έχουν άμεση σχέση με τους αιματηρούς κι ανθρωποκτόνους πολέμους που διεξάγονται δίπλα μας, σχετίζονται όμως μ' έναν εσωτερικό πόλεμο που μας στερεί την ειρήνη και την ευημερία μας. Γιατί όπως μέσα έτσι κι έξω για να παραφράσω την ρήση του μεγάλου Μύστη Ερμή του Τρισμέγιστου.(Όπως πάνω έτσι και κάτω).

Η πολυκατοικία είναι ένας μικρόκοσμος, αλλά κι ο κάθε άνθρωπος είναι ένας μικρόκοσμος από μόνος του. Πόνοι, πληγές, τραύματα, αγωνίες κι ελπίδες και μάχες, για να διεκπεραιώσουμε την κάθε μέρα. Τι γίνεται λοιπόν όταν πάψουμε να βλέπουμε στον άλλο ένα περίγραμμα και εισχωρήσουμε για λίγο μέσα στον κόσμο του; Τότε αλλάζουν όλα. Δημιουργείται ένας καινούργιος κόσμος κι εκεί μας οδηγεί η συγγραφική ευφυία του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Στην ενσυναίσθηση και στο άοπλο του ανθρώπου μπροστά στην υποψία του θανάτου. Να δούμε τον κάθε άνθρωπο σαν μια ξεχωριστή οντότητα και να αποφανθούμε με ειλικρίνεια πάνω στο τι μας χωρίζει και τι μας ενώνει τελικά.

Η σκηνοθεσία του Θανάση Ζερίτη, προσεγμένη, καλοδουλεμένη, ανθρωποκεντρική και για αυτό άκρως ενδιαφέρουσα, βάζει τέσσερις "διαφορετικούς" ανθρώπους να "χορέψουν" τον χορό της αλληλεπίδρασης με πρόσχημα ένα κοινό πρόβλημα και η κίνηση του Πάνου Τοψίδη υλοποιεί με επιτυχία τον χορό αυτόν. Ακριβοζυγισμένες οι εντάσεις και οι υφέσεις, εναλλάσονται ισορροπημένα, δημιουργώντας ένα ζωντανό σκηνικό περιβάλλον που σε κρατάει με έντονη περιέργεια για τη συνέχεια.

Εξαιρετική ερμηνευτικά η Φαίδρα Δρούκα, δίνει ζωή, τέμπο και ρυθμό στην παράσταση, παίζει με το σώμα και τις εκφράσεις του προσώπου και ξοδεύει ένα τεράστιο κομμάτι ενέργειας στην ερμηνεία της. Γνήσιο κωμικό ταλέντο, έχει την μοναδική ικανότητα να είναι ανάλαφρη ενώ πραγματεύεται δύσκολα και βαριά θέματα.

Ο Ερρίκος Λίτσης, η ήρεμη δύναμη του έργου, εκφράζει με καθαρότητα τον ισορροπιστή που παρ' όλες τις εντάσεις και τις ριπές που δέχεται, καταφέρνει να κρατήσει την ψυχραιμία του και να παραμείνει στο κέντρο του, δίνοντας τελικά και τη λύση.

Γιάννης Λεάκος: Τόσο επιτυχημένη η ερμηνεία του που μας γίνεται αντιπαθής. Χονδροειδής συμπεριφορά, μπρουτάλ ψυχοσύνθεση, αθυροστομία. Μας κρύβει περίτεχνα ότι όλο αυτό είναι η άμυνά του και η προστασία των μυστκών του. Τη στιγμή που "σπάει" είναι βαθιά συγκινητικός.

Ο Προμηθέας Νεραττίνι Δοκιμάκης στο ρόλο του Ακμπάρ κωμικός και συγκινητικός μαζί.Με συγκίνησε επίσης η σχετική του ομοιότητα με τον αγαπημένο μου Χάρρυ Κλιν. Θεωρώ ότι έχει τη στόφα για να γίνει ένας πολύ καλός κωμικός.

Η παράσταση Κέικ είναι μια σκιαγράφηση του σήμερα, είναι ένας καθρέφτης δικός μας και μιας κοινωνίας που εμείς δημιουργήσαμε και δημιουργούμε κάθε στιγμή. Ας κοιτάξουμε μέσα του μήπως και κάτι
συνειδητοποιήσουμε μήπως και κάτι αλλάξουμε, μήπως και διευρυνθεί η κατανόηση μας.

Την πρωτότυπη μουσική και τα τραγούδια γράφει κι ερμηνεύει ο Σπύρος Γραμμένος και η παράσταση τελειώνει με το ωραιότερο τραγούδι της παράστασης που κλείνει μέσα του και την κεντρική ιδέα του έργου:

"Δεν φτάνει που είμαστε μόνοι
μας φταίνε οι γειτόνοι
και φταίμε εμείς του γείτονα
και πάλι απ' την αρχή
να πέθαινε η κατσίκα του
να τούκλεβαν τ' αμάξι
να μπαίνανε στο σπίτι του
ληστές ένα πρωί!

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/keik/