Ένα πολεμικό χαράκωμα. Αυτό είναι το σκηνικό της παράστασης. Ένα χαράκωμα που μπορεί να λειτουργήσει τόσο κυριολεκτικά, όσο και εντελώς συμβολικά.

Δυο στρατιώτες με πολύ διαφορετικό αξιακό σύστημα, υποχρεωμένοι να υπομείνουν ο ένας τον άλλο, υποχρεωμένοι να πράξουν προς το ‘’καλό’’ της πατρίδας και να την προστατεύσουν από τον άλλο, τον ξένο, τον κακό της ιστορίας, όπως κάποιος άλλος το έχει ορίσει, εξοντώνοντας τον .

Ποσό εύκολο είναι να διαστρεβλωθεί το ΄΄κατά συνείδησιν΄΄ σε αυτές τις συνθήκες; Πώς ορίζεται ο θύτης και θύμα; Ο εχθρός, ο σύντροφος, και τελικά ο άνθρωπος;

Το κείμενο του Βασίλη Μαυρογιωργίου είναι φαινομενικά καθαρό, απλό, με λόγο που ρέει, μα με πολύ ουσιαστικές νοηματικές προεκτάσεις κάτω από την επιφάνεια. Ένα αξιόλογο σύγχρονο κείμενο, που παίρνει θέση και προσκαλεί τον θεατή να κάνει το ίδιο, με έξυπνους διαλόγους που κινούνται ανάμεσα στο γλυκόπικρα κωμικό και το συνταρακτικά σχεδόν δραματικά ανθρώπινο.

΄΄Αυτοί που κοιτούν’’ , είναι ο Δημήτρης Γεωργαλάς και ο Νίκος Δερτιλής, οι οποίοι υπογράφουν από κοινού και την εξαιρετική σκηνοθεσία.

Στο πρώτο μέρος της παράστασης τους βλέπουμε σε μια αριστοτεχνική χορογραφία εναλλαγής δυναμικών , ένα καλοκουρδισμενο παιχνίδι που πότε φαίνεται να είναι κυρίαρχος ο ένας και πότε ο άλλος, παιχνίδι που μοιαζει ωστόσο εντελώς ανάλαφρο, σαν πείραγμα ανάμεσα σε δυο φίλους. Στο τέλος θα αποδειχθεί ότι δεν είναι .

Ο ρυθμός και η σκηνική τους χημεία είναι πραγματικά μάθημα υποκριτικής , και κρατάει το βλέμμα του θεατή συγκεντρωμένο συνεχόμενα πάνω τους με τρόπο έως και διασκεδαστικό.

Τόσο που η είσοδος του ΄΄άλλου΄΄ , του ξένου, του θηράματος, θα σας πιάσει εντελώς απροετοίμαστους.

Ο Χρήστος Παπαγεωργίου μπαίνει με ορμή και ανατρέπει εντελώς τις ισορροπίες. Η ευαισθησία και η ωριμότητα με την οποία έχει προσεγγίσει τον ήρωα του, παρά το νεαρό της ηλικίας του, είναι συγκινητική.

Δεν ντρέπομαι καθόλου να παραδεχτώ ότι με έκανε να κλάψω στην τελευταία του σκηνή , και είμαι ευγνώμων για αυτό.

Θα ήθελα επίσης να σταθώ και στην ερμηνεία του Βασίλη Νεμπή , του οποίου η ενέργεια και η σκηνική ειλικρίνεια αποτελεί απόδειξη ότι στο θέατρο δεν υπάρχει μικρός ρόλος, μόνο αληθινές ερμηνείες ικανές να κερδίσουν τον θεατή.

Να σημειώσω εδώ και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς που δημιουργούν την αίσθηση του χρόνου που κυλά αλλά και την μουσική επιμέλεια που συμπληρώνουν τον κόσμο της παράστασης.

Η τελευταία ατάκα (την οποία δεν θα αποκαλύψω) είναι ο ουσιαστικότερος επίλογος που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια παράσταση, κάτι που κουβαλά κάνεις μαζί του για πολύ καιρό αφού αφήσει την αίθουσα του θεάτρου.

Πρόκειται για μια παράσταση που σίγουρα αξίζει να την βάλετε στην ατζέντα σας, ειδικά αν αγαπάτε τα σύγχρονα θεατρικά κείμενα.

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Σκηνοθεσία: Νίκος Δερτιλής, Δημήτρης Γεωργαλάς

Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Αποστολάτος

Σκηνογραφία κοστούμια: Μαρία Βασιλάκη

Μουσική επιμέλεια: Σαβέριος Στόλλας

Παίζουν:

Δημήτρης Γεωργαλάς

Δερτιλης Νίκος

Χρήστος Παπαγεωργίου

Βασίλης Νεμπής

Εταιρία Παραγωγής: StageLab

Επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης

Εισιτήρια Παράστασης: https://www.ticketservices.gr/event/autoi-pou-koitoun-theatro-104/?lang=el