Είδαμε τα Λαμπρά Παράσιτα στο θέατρο Πλύφα

Γράφει η Λένα Σάββα

Με το έργο του Άγγλου Φίλιπ Ρίντλεϊ κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Θανάσης Ραφτόπουλος. Μία μαύρη κωμωδία που στηλιτεύει τον άκρατο υλισμό της εποχής μας και την αύξηση του καταναλωτισμού.

Ένα ζευγάρι με το γιο τους, αρχίζει να μας μιλάει για το σπίτι των ονείρων τους και πώς το αποκτήσανε. Μας διαβεβαιώνουν ότι είναι καλοί άνθρωποι.Μοιάζει με απολογία, μοιάζει με ανομολόγητη ενοχή διανθισμένη με χιούμορ. Αλλά γιατί να απολογείται κάποιος; Και πώς θα μπορούσε να αποκτήσει το σπίτι που ονειρεύεται; Ή μάλλον που τα περιοδικά και η τηλεόραση ονειρεύονται για αυτόν; Με το να κλέψει; Να ληστέψει; Να σκοτώσει; Να εξαπατήσει;

Βλέπουμε λοιπόν δύο νεαρούς ηθοποιούς την Ζηνοβία Ανανιάδου- Κόκκοτα και τον Ιωάννη Μυστακίδη να ερμηνεύουν την Τζιλ και τον Όλι και να αφηγούνται πολύ χαριτωμένα το πώς δύο νέα άτομα προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ονειρικές επιθυμίες τους, παραβίασαν ακραία το αξιακό τους σύστημα κι έφτασαν σε ένα σημείο χωρίς δυνατότητα επιστροφής.

Ο Φίλιπ Ρίντλεϊ γράφει ένα σκοτεινό κείμενο μ' ένα καταπληκτικό χιούμορ που καταφέρνει αντί να σε ρίξει ψυχολογικά, να σε κάνει να γελάς ακατάπαυστα.
Ένα μαύρο παραμύθι όπου ο διάβολος παρουσιάζεται σαν αθώο παιδάκι που παίζει με τα κουβαδάκια του ή σαν ωραία μάγισσα που με το μαγικό της ραβδί μεταμορφώνει τις πέτρες σε αστέρια.

Σ' ένα αθώο λοιπόν ζευγάρι που έχει καλοσύνη και αγάπη, εμφανίζεται ένας ποντικός κι αρχίζει να ροκανίζει σιγά-σιγά τις ηθικές αντιστάσεις τους ωθώντας τους σε πράξεις ακατονόμαστες, καθώς σε όλους μας ενυπάρχει το καλό και το καλό και υπερτερεί αυτό στο οποίο θα εστιάσουμε και θα του δώσουμε ενέργεια.

Η αλήθεια είναι -έτσι, σαν απειροελάχιστο ελαφρυντικό- ότι κατακλυζόμαστε από διαφημήσεις σε περιοδικά και τηλεόραση για πολυτελή σπίτια και ρούχα, για πολυτελείς ζωές, για πράγματα που καμμία σχέση δεν έχουν με τα αιτήματα της ψυχής μας και με την ουσία της ύπαρξης μας που είναι ένας εσωτερικός δρόμος. Το φαίνεσθαι, η προβολή, η εικόνα, είναι μερικοί από τους πιο βλαβερούς υιούς της εποχής μας που όπως το σαράκι αργά και μεθοδικά, κατατρώνε το ψυχικό ανοσοποιητικό μας σύστημα και μας αρρωσταίνουν.

Εξαιρετική η "μάγισσα" Θεοδώρα Γεωργακοπούλου, η παράξενη Μις Ντι. Αινιγματική, μυστήρια, σαγηνευτική αλλά και αυστηρή μαζί, είναι ο όφις του Παραδείσου, είναι οι Σειρήνες στο δρόμο του Οδυσσέα. Με το μαγικό της ραβδί αγγίζει την αχίλλειο πτέρνα του ζευγαριού κι από κει και πέρα όλα κυλούν εύκολα, γρήγορα και φριχτά.

Η Ζηνοβία Ανανιάδου- Κόκκοτα και ο Ιωάννης Μυστακίδης είναι συναρπαστικοί. Απλές κι ανεπιτήδευτες ερμηνείες, με αυθορμητισμό και αυθεντικότητα, παριστάνουν τους αθώους κι επικαλούνται τον ιερό σκοπό που είναι το παιδί τους. Η απλότητα και φυσικότητα μιας ερμηνείας είναι το μέλλον της θεατρικής τέχνης.

Τα καλαίσθητα σκηνικά της Μαρίνας Κωνσταντινίδου δείχνουν τον πυρήνα του έργου. Ένα μείγμα πολυτέλειας και κενού.Λευκής πολυτέλειας.

Ο Θανάσης Ραφτόπουλος έχοντας στα χέρια του ένα κείμενο αξιόλογο και πρωτότυπο και δύο νέους ηθοποιούς ένα εύπλαστο υλικό, προβάλλει τα δυνατά σημεία του έργου ενώνοντας το τραγικό με το χιουμοριστικό και δημιουργεί μια παράσταση ζωντανή και φρέσκια με γέλιο και σημαντικά μηνύματα που άπτονται της δύσκολης εποχής μας.

Χάρηκα που η αίθουσα είχε αρκετό νέο κόσμο γιατί είναι ζωτικό για το μέλλον μας να κατανοήσουμε ότι το lifestyle είναι ψέμμα και παράνοια, είναι το μικρόβιο που αν αφεθείς να σε μολύνει, ξεχνάς οτιδήποτε έχει να κάνει με τον αληθινό εαυτό και με μια ζωή πραγματικά χαρούμενη και πλήρη.

Τα λαμπρά παράσιτα είναι ένα σκοτεινό παραμύθι που δεν έχει δράκους και τέρατα αλλά τα σκοτεινά κομμάτια που όλοι κρύβουμε μέσα μας, όπως η απληστία, η χλιδολαγνεία, μια πτυχή ανηθικότητας, οπαδός του Μακιαβέλλι.(ο σκοπός αγιάζει τα μέσα).

Προτείνω θερμά να δείτε αυτή την παράσταση και να επιτρέψετε στον εσωτερικό σας διάλογο να σας δείξει πού βρίσκεστε σε σχέση με το ζευγάρι και τι ηθικές εκπτώσεις θα κάνατε εσείς προκειμένου να..................!

https://tickets.public.gr/gr-el/tickets/theater/offer/lampra-parasita/