Είδαμε την παράσταση Τα πήρες όλα κι έφυγες στο θέατρο Παλλάς

Γράφει η Λένα Σάββα

"Μα και άρρωστα και κουρασμένα να είναι τα άλογα, θα θέλανε να πεθάνουν καλπάζοντας."

Στον όμορφο χώρο του Παλλάς (έχω πάει πολλές φορές και ποτέ δεν μου φάνηκε τόσο ζεστός, τόσο φιλόξενος), είδαμε τη ζωή του Στράτου Διονυσίου γραμμένη από τον Κώστα Σαμαρά και σκηνοθετημένη από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου.
Στο βάθος της μεγάλης σκηνής υπάρχει εξαμελής ορχήστρα που παίζει τα τραγούδια του κι ερμηνεύουν οι τρεις γιοι του Άγγελος, Στέλιος και Διαμαντής.

Τα σκηνικά των Γιώργου Γαβαλά και Μιχάλη Σαπλαούρα θυμίζουν νυχτερινό κέντρο με τραπέζια, πάλκο, λαμπερές μαρκίζες και φώτα νέον. Και κάποιες φορές γίνονται σπίτι του Διονυσίου, γίνονται φυλακή, γίνονται στρατόπεδο.

Στο πλάι της σκηνής δεσπόζει μια μεγάλη αφίσα του Στράτου, τόσο ζωντανή που  την έβλεπα κι ένοιωθα ότι αυτή η ύπαρξη όπου κι αν βρίσκεται, νοιώθει αυτή τη στιγμή χαρά και περηφάνεια!

Η παράσταση αρχίζει με τις πενιές του κορυφαίου Θανάση Πολυκανδριώτη που μας ταξιδεύουν στην Αθήνα της νύχτας.
Συνεχίζεται με μια αναδρομή στα παιδικά χρόνια του Στράτου με τη μητέρα του (Μπέσυ Μάλφα, γραφική φιγούρα των δεκαετιών '40-'50 και με όλη την τραγικότητα των γυναικών εκείνης της εποχής), τον πατέρα του (Γιάννης Νταλιάνης, σημαντικό πρόσωπο, αγωνιστής της Αριστεράς, με εξορίες και φυλακές, που έφυγε νωρίς όταν ο Στράτος ήταν 12 χρόνων), και τη γνωριμία και το γάμο του με τη γυναίκα του Γεωργία.

Η ιστορία πηγαίνει μπρος πίσω εναλλάξ, με τον Στράτο να αναμετριέται με τους ογκόλιθους της πολυτάραχης ζωής του. Τη φτώχεια και τις δυσκολίες, τα μεγάλα πάθη του όπως το αλκοόλ, οι γυναίκες, ο ιππόδρομος, το μπαρμπούτι, αλλά και τα ωραία χαρακτηριστικά του που έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στα μουσικά δρώμενα της Ελλάδας και είναι θα τολμούσα να πω και μερικά από τα χαρακτηριστικά του DNA μας ως λαού. Αρχοντιά, περηφάνεια, πείσμα, πάθος, ερωτισμός, ανθρωπιά, τόλμη και ρίσκο. Αφοπλιστική αμεσότητα επίσης. Είτε τον έβλεπες είτε όχι, είχε την ικανότητα να εισχωρεί, να σου γίνεται οικείος. Όλα αυτά για τα οποία ονομάστηκε άρχοντας της νύχτας κι ένας από τους σπουδαιότερους λαϊκούς τραγουδιστές μας.

Είναι πολύ σημαντικό το ότι το κείμενο του Σαμαρά δεν θέλησε να ωραιοποιήσει ή να καλύψει κάτι, αλλά ούτε και να προσβάλλει. Η προσέγγιση του είναι ευγενική και η προσέγγιση στη σχέση Διονυσίου-Βλαχάκη, εξαιρετικά διακριτική. Είναι ένα κείμενο που περιγράφει την εμβέλεια του φαινομένου Στράτος σε όλες τις όψεις της φωτεινές και σκοτεινές. Πράγματα που και ο ίδιος δεν επιχείρησε πότε να κρύψει.

Η σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, εκτός του ότι δίνει ανάγλυφη την ατμόσφαιρα της εποχής, αποπνέει επίσης έντονο συναισθηματισμό. Θα έλεγα ότι το βασικό δομικό υλικό της σκηνοθεσίας του είναι το συναίσθημα. Αυτό ακριβώς "με χτύπησε" με το που μπήκα στην πλατεία και κάθησα. Διάχυτο παντού, γέμιζε το χώρο και την ατμόσφαιρα με συγκινησιακά κύματα-δονήσεις. Επίσης είναι φανερά έντονος ο σεβασμός με τον οποίο ο Μαυρογεωργίου άγγιξε το κείμενο κι έβγαλε προς τα έξω την αλήθεια του.

Ο Στράτος Διονυσίου, ο λαϊκός βάρδος της νύχτας, ο άνθρωπος που δημιούργησε έναν μύθο γύρω από το πρόσωπο του και έγινε μια κατηγορία από μόνος του, ερμηνεύεται πολύ αισθαντικά από τον Γιάννη Τσορτέκη. Ο Τσορτέκης κάνει μια κατάδυση στην ψυχοσύνθεση του τραγουδιστή κι ανασύρει τα μοναδικά στοιχεία του χαρακτήρα του. Την αρχοντιά και τη δύναμη, την περηφάνεια και την ανθρωπιά, τον ερωτισμό, την απλότητα και την αμεσότητα. Εκφράζει το πείσμα και την επιμονή του όπως και την τόλμη του να ρισκάρει με κίνδυνο να τα χάσει όλα.
Με ένα μικρό υστέρημα στο στοιχείο της αμεσότητας το οποίο διέθετε σε αφθονία ο Στράτος, μιλάμε για μια εξαιρετική ερμηνεία αυθεντική και γνήσια.Ο Τσορτέκης φόρεσε μέχρι βαθιά του τον Διονυσίου και τον ερμήνευσε μοναδικά.

Η παράσταση κοσμείται από τις πολύ καλές ερμηνείες των Μαρίας Κεχαγιόγλου στο ρόλο της συζύγου Γεωργίας, Μπέσυ Μάλφα στο ρόλο της μητέρας του Στράτου και Γιάννη Νταλιάνη στο ρόλο του πατέρα του. Εξαιρετικοί και οι τρεις.
Πολύ καλοί επίσης ο Μιχάλης Αλικάκος στο ρόλο του κολλητού φίλου, η Χρύσα Κλούβα στο ρόλο της Μαρίνας Βλαχάκη , ο Δημήτρης Μαχαίρας και πολλοί άλλοι.

Πολύ δυνατές στιγμές που προκαλούν συγκίνηση και σε καθηλώνουν είναι ο αμανές της Μπέσυ Μάλφα και το μοιρολόι της, καθώς και το ζεϊμπέκικο του Γιάννη Νταλιάνη.
Το σκηνοθετικό και συγγραφικό εύρημα με τον πατέρα του Στράτου να εμφανίζεται σε κάθε σημαντική στιγμή του τραγουδιστή, προκαλεί επίσης συγκίνηση και είναι μια γέφυρα που συνδέει τους δύο κόσμους, την οποία δυστυχώς πολύ νωρίς θα περάσει ο Στράτος Διονυσίου.
Μια ακόμα πολύ έντονη στιγμή που προκάλεσε δυνατά κύματα συγκίνησης ήταν όταν ο Στέλιος Διονυσίου τραγούδησε το "Γυναίκα μου" που είχαν γράψει με τον πατέρα του για την Γεωργία, τη σύζυγο και μάνα, μια γυναίκα που άντεξε πολλά, που υπέμεινε πολλά και ήταν πάντα το σταθερό σημείο της οικογένειας.

Το μπουζούκι και τα τραγούδια του Στράτου ερμηνεύονται πολύ όμορφα από τους γιους του, Άγγελο, Στέλιο και Διαμαντή κι ακούγονται πολλά από τα χιλιάδες γνωστά του τραγούδια όπως Τα πήρες όλα κι έφυγες, πήγαινε με όπου θέλεις ταξιτζή, ο Σαλονικιός, Κύριος ήρθα και κύριος φεύγω, Βρέχει φωτιά στη στράτα μου, Άκου ρε φίλε, Ένα λεπτό περιπτερά κλπ.

Εξαιρετική δουλειά από τον Πάρη Μαντόπουλο στην χορογραφία και κίνηση, από την Στέλλα Κάλτσου στον σχεδιασμό των φωτισμών, κι από την ενδυματολόγο Αλεξία Θεοδωράκη.

Ο Κώστας Σαμαράς που έκανε ενδελεχή και βαθιά έρευνα πάνω στη ζωή του Διονυσίου, μας περιέγραψε έναν άνθρωπο που περίπου όπως ο Διγενής Ακρίτας, κάλπαζε προς το θάνατο χωρίς κανένα φόβο. Έναν άνθρωπο γενναίο και δυνατό κι έναν καλλιτέχνη γνήσιο κι αυθεντικά λαϊκό.

Ο θάνατος ήρθε τον Μάη του '90 στα 54 του χρόνια και όλη η Ελλάδα τραγούδησε "τα πήρες όλα κι έφυγες".
Με αυτό το τραγούδι έκλεισε και η υπέροχη εμπειρία που βιώσαμε στο Παλλάς. Μια παράσταση που φτιάχτηκε με πολλή αγάπη και που εμείς όλοι την εισπράξαμε!!!
Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές!!!!!!!

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/ta-pires-ola-ki-efyges-1/