Είδαμε τον Θεό της Σφαγής στο Θέατρο Πορεία

Ο Θεός της Σφαγής είναι αρκετά δημοφιλές κείμενο, είτε μέσα από τις μεταφορές του που ήδη έχουμε δει, είτε – για τον περισσότερο κόσμο – μέσα από την κινηματογραφική μεταφορά του Ρομάν Πολάνσκι. Είναι ένα κείμενο σαν φυτίλι που καίει όλο και πιο απότομα, για να σε αφήσει να σκέφτεσαι αν η αναπόφευκτη έκρηξη στο τέλος είναι αναγκαίο κακό, κοσμική τιμωρία για την υποκρισία μας ή ένα τρίτο, χειρότερο πράγμα (κάτι που ντρεπόμαστε να απολαμβάνουμε).

Είναι επίσης ένα τρομακτικά αστείο κείμενο, και η πολύ πιστή μεταφορά του από τον Μάνο Βαβαδάκη σίγουρα το πέτυχε αυτό, με πολλά γέλια διάσπαρτα κατά την (μικρή) διάρκεια. Παρ’ όλα αυτά, τα περισσότερα γέλια προκαλούνταν από τις πιο “εύκολες” στιγμές του κειμένου, που είχαν και την ανάλογη υποκριτική υπερβολή (που ήταν πολύ καλή, αυτό δεν είναι αρνητικό σχόλιο), αφήνοντας όμως κάπως στην απ’ έξω μερικά από τα πιο λεπτά, μη λεκτικά αστεία (που ξανά, ήταν παιγμένα πολύ, πολύ καλά).

Είναι πολύ περίεργο όταν σε μία παράσταση όλοι οι ηθοποιοί παίζουν πολύ καλά αλλά νιώθεις ότι κάτι πάει λάθος. Είναι λες και όλα έπρεπε να είναι πιο υποτονικά, που στην αρχή έχτιζε ωραία την ένταση, μα όταν ξεκίνησαν τα απανωτά ξεσπάσματα, η ένταση ούτε ξέσπασε, ούτε ανέβηκε για να σε αφήσει πιο ζαλισμένο από όταν μπήκες.

Αυτό όμως δεν δουλεύει αναγκαστικά κατά της παράστασης· το θέατρο ήταν γεμάτο και ο κόσμος γελούσε συχνά με τα (ξαναλέω, πολύ καλοπαιγμένα) αστεία. Μήπως όμως να ξεπεράσουμε την κουλτουριά που μας είχε πιάσει πριν μερικά χρόνια και να επαναφέρουμε την τσιρίδα στον ελληνικό πολιτισμό; Μου λείπει λίγο η τσιρίδα.

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιώργος Αρχιμανδρίτης

Σκηνοθεσία: Μάνος Βαβαδάκης

Σκηνικά - Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Διανομή (αλφαβητικά)

Ιώ Ασηθιανάκη

Φανή Γεωργακάκη

Γιώργος Κριθάρας

Φοίβος Παπακώστας