Είδαμε την παράσταση Μετά τη βροχή στο θέατρο Κάτω απ' τη Γέφυρα.

Γράφει η Λένα Σάββα

"Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είν' εδώ.. Λύκε λύκε είσαι δώ;"

Το έργο του καταλανού συγγραφέα Σέρτζι Μπέλμπελ μεταφράζει άρτια η Χρύσα Καραβά και σκηνοθετεί ο Νίκος Σταματόπουλος ο οποίος επιμελείται και την κινησιολογία. Ο δημιουργός του θεάτρου Κάτω απ' τη Γέφυρα Νίκος Δαφνής κάνει την επεξεργασία του κειμένου και καταθέτει την πολύτιμη σκηνοθετική του πρόταση.

Τοπίο ελαφρώς εξωγήινο, ωστόσο είναι η ταράτσα ενός 50όροφου κτηρίου στο οποίο στεγάζεται μια πολυεθνική εταιρία. Άνθρωποι ελαφρώς εξωγήινοι κινούνται σαν ρομπότ με σπασμωδικές κινήσεις. Τον καθένα απ' αυτούς τον αντιπροσωπεύει ένα χρώμα. Κάθε χρώμα δείχνει κι ένα ψυχισμό μια προσωπικότητα, ένα ολόκληρο σύστημα πεποιθήσεων. Οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν στην πολυεθνική κι ανεβαίνουν στην ταράτσα κρυφά για να κάνουν τσιγάρο που απαγορεύεται στην εταιρία.

"Μια σοβαρή εταιρία δεν μπορεί να συνεργάζεται με ανθρώπους που έχουν πάθη κι εξαρτήσεις".

Το πάτωμα της ταράτσας είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, το φιδάκι.(Σκηνογραφία κοστούμια Ελένη Σουμή).

Μέσα από το μοίρασμα του απαγορευμένου τσιγάρου, ξεδιπλώνονται οι ιστορίες τους κι ένα ερώτημα που τους βασανίζει όλους. Πόσο ψηλά είναι η ταράτσα και πόσο χρόνο χρειάζεται ένα σώμα για να φτάσει κάτω πέφτοντας.
Παρακολουθούμε μέσα από μια σκηνοθεσία καταιγιστική τα θέματα τους, την υποβόσκουσα βία, τα παιχνίδια εξουσίας.
Μέσα στις πραγματικές ιστορίες εμπλέκονται και φανταστικές, σενάρια που γεννά το μυαλό θέλοντας να δραπετεύσει από μια πνιγηρή πραγματικότητα. Έτσι στο θαυμάσιο κείμενο του Μπελμπέλ συμβαδίζουν ο ρεαλισμός με τη φαντασία και η πεζότητα με την ποίηση.
Παρακολουθούμε ζωές που ακολουθούν τυφλά το δρόμο της μοίρας μέχρι να έρθει η άγια στιγμή της αφύπνισης και ο καθένας να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να δημιουργήσει τη δική του πραγματικότητα. Μέχρι τότε το φιδάκι με μια ζαριά θα τον ανεβάζει και με μια άλλη θα τον στέλνει στα τάρταρα.Μέχρι τότε θα είναι ένα μοιραίο πιόνι καπελωμένο από το Εγώ και τις παραξενιές του, διαλυμένο από το φόβο και τα σενάρια του, εξουθενωμένο από τις καταστροφικές πεποιθήσεις του και θα κατασκευάζει κάθε στιγμή της ζωής του αυτοεκπληρούμενες προφητείες.
Μέχρι να βρέξει. Μετά από μια διετή ανομβρία, η βροχή θα είναι ένα μεγάλο γεγονός. Θα περάσει μέσα στις ζωές τους και θα τις δροσίσει κάνοντάς τους να ξεχάσουν για λίγο τα προβλήματα τους."Ίσως αυτό να ήτανε μια κάποια λύσις". Προσωρινή όμως.

"Πόσες αντιπαλότητες δημιουργεί το αρνητικό ανθρώπινο ρευστό Θεέ μου!"

Τα πουλιά από την άλλη είναι ένα σύμβολο ελευθερίας, είναι έξω από το νόμο της βαρύτητας.Όταν αφεθούν στο κενό αντί να πέσουν υψώνονται στον ορίζοντα. Τα πουλιά είναι ο έρωτας για την ελευθερία και μ' αυτή την έννοια, δύο άνθρωποι που ερωτεύονται, μετατρέπονται από πιόνια σε ελεύθερους ανθρώπους, μοιάζουν με πουλιά που πετούν.

Εξαιρετική δουλειά από την Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου στην επιλογή των μουσικών κομματιών. Όλες οι μουσικές επιλογές της συμπληρώνουν με εύγλωτο τρόπο τις ιστορίες των ανθρώπων, γράφοντας όμως κι αυτές εντελώς αυτόνομα τις δικές τους ιστορίες.

Η εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Νίκου Σταματόπουλου, δημιουργεί γρήγορους ρυθμούς, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, τονίζει το πολύ καλό χιούμορ του κειμένου φτιάχνοντας μια παράσταση ζωντανή, ρέουσα, μια παράσταση με πρωταγωνιστές εμάς τη ζωή μας και τα προβλήματα μας.Η παράσταση βρίθει μηνυμάτων με κυρίαρχο ένα. Τι κάνουμε με τις ζωές μας και με το δυστοπικό μέλλον που έρχεται; "Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, ελπίζουμε ίσως κάποιο θάμα;"

Οι εξαιρετικές ερμηνείες των επτά ηθοποιών, οι.... δυστοπικοί φωτισμοί του Νίκου Μαυρόπουλου, η γεμάτη φαντασία και συμβολισμούς σκηνογραφία και τα ιδιαίτερα κοστούμια της Ελένης Σουμή, η σκηνοθεσία και κινησιολογία του Νίκου Σταματόπουλου και η σκηνοθετική πρόταση του Νίκου Δαφνή, κάνουν την παράσταση να αποκτά έναν πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα που την κάνει να ξεχωρίζει. Είναι μια παράσταση που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά μέσα από την σημειολογία της και τα καυτά της θέματα, τα οποία σου σερβίρει με ευχάριστο τρόπο, με χιούμορ, χωρίς να σε βαρύνει.
Το μετά τη βροχή είναι ένα διαμαντάκι μέσα στο θεατρικό τοπίο της Αθήνας.
Ελπίζω να συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν γιατί δεν την έχουν δει όσοι θα έπρεπε, δηλαδή όλοι!

Μετάφραση: Χρύσα Καραβά

Επεξεργασία κειμένου – Σκηνοθετική πρόταση: Νίκος Δαφνής

Σκηνοθεσία – Κινησιολογία: Νίκος Σταματόπουλος

Σκηνογραφία – Κοστούμια: Ελένη Σουμή

Μουσική επιμέλεια: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου

Φωτισμοί: Νίκος Μαυρόπουλος

Βοηθοί σκηνοθέτη: Δάφνη Ατία, Σοφία Αγγελικοπούλου

Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Νίκος Καραστέργιος, Στέλιος Πετράκης, Σίσσυ Μαράθου, Δάφνη Ατία, Σοφία Αγγελικοπούλου, Νίκος Σταματόπουλος, Ευαγγελία Μπέγα.

Παραστάσεις: Σάββατο στις 21:15 & Κυριακή στις 18:30

Διάρκεια: 90΄ χωρίς διάλειμμα

ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ

Πλατεία ηλεκτρικού σταθμού Ν. Φαλήρου

Πληροφορίες στο 210 4816200