Είδαμε την παράσταση Γιοσίρου Γιαμαγκούσι του Γιάννη Κεντρωτά στο θέατρο OLVIO

Γράφει η Λένα Σάββα

"Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο πατέρας μου ταξίδεψε χιλιόμετρα, έκανε ένα γιο, τον βάφτισε σιντοϊστή κι εξαφανίστηκε. Προσπαθώ να καταλάβω ποιος πραγματικά ήταν αυτός ο άνθρωπος. Γιατί μας άφησε; Πού είναι τώρα, θα γυρίσει;"

Ακόμα μια πολύ αξιόλογη δουλειά από την ομάδα Ξανθίας σε κείμενο Γιάννη Κεντρωτά και σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου.

Ένα αλληγορικό θρίλερ με μαύρο χιούμορ, μια σπουδή στο παράλογο που βιώνουμε καθημερινά γύρω μας. Το παράλογο και το σουρεάλ που αδυνατούμε πολλές φορές να καταλάβουμε ή που αγνοούμε τις καταβολές του. Και ψάχνουμε να βρούμε τις δικές μας ρίζες ως άνθρωποι ως γένος ως φυλή. Βέβαια το παράλογο του έργου και το κάθε παράλογο, είναι στο βάθος του πολύ καλά ενορχηστρωμένο, αρκεί να κοιτάξεις λίγο πιο βαθειά.

Στη Λακκοσπηλιά, ένα μικρό επαρχιακό χωριό, όλοι οι άντρες σκοτώνονται στον εμφύλιο και μένει μόνο ένας. Αυτός πάει με όλες τις γυναίκες του χωριού, κάνει παιδιά μαζί τους και στη συνέχεια τα παιδιά πάνε μεταξύ τους. Ένα ακραία πατριαρχικό σχήμα κι ένα ατελείωτο γαϊτανάκι αιμομιξίας μέσα από κωμικές σκηνές, μας παρασέρνει στη δίνη του προσπαθώντας να αντιληφθούμε τι γίνεται. Απρόβλεπτη ροή, συνεχείς ανατροπές, μας κυλούν από τη μια έκπληξη στην άλλη και σίγουρα αυτή η παράσταση το μόνο που δεν διαθέτει είναι η πλήξη.

Σ' αυτό το χωριό, το γεμάτο λάσπη και μυστικά, έρχεται ένας ιδιόρρυθμος τύπος, καλοκάγαθος, που μισεί τις πεταλούδες και ψάχνει πληροφορίες για τον Ιάπωνα πατέρα του που η μάννα του του είχε πει ότι πέρασε από κει.

Κάτω από τον ώμο ρεαλισμό και το πικρό χιούμορ, ο συγγραφέας έχει κρύψει σαν θησαυρό, μικρές δόσεις τρυφερότητας κι αλήθειας, καταδεικνύοντας με τον δικό του ιδιότυπο τρόπο μια κοινωνία νοσηρή, ανθρώπους που έχουν βυθιστεί στην απάθεια, που έχουν χάσει την ουσία της ταυτότητάς τους που δεν έχουν προσανατολισμό και όραμα. Περπατούν σκυφτοί χωμένοι μέσα στη λάσπη.Κάθε ομοιότητα είναι τυχαία ή μήπως το βλέπουμε αυτό καθημερινά γύρω μας;
Θίγονται με τη μορφή συμβολισμών θέματα όπως η βία του άντρα προς τη γυναίκα (βλέπε γυναικοκτονίες), το τραύμα της γονεϊκής εγκατάλειψης, η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει το παραμύθι για να μαλακώσει ο πόνος της πληγής του, οι ανθρώπινες σχέσεις, η μοναξιά.

"Έχω πολλά λεφτά αλλά δεν έχω παρέα".

Η τρέλλα και η διαστροφή.

"Με τρελλαίνει η ιδέα ότι οι συγχωριανοί μου θα καίγονται και ταυτόχρονα θα ενυδατώνονται με αλόη".

Και το αβάσταχτα πικρό ερώτημα του έργου. Μπορούμε να αντέξουμε την αλήθεια όταν έχουμε εθιστεί στο παραμύθι;

Η πυκνή, γεμάτη μυστήριο σκηνοθεσία του Μιχάλη Κοιλάκου δομείται έτσι ώστε μέχρι την τελευταία στιγμή να σε κάνει να παλεύεις με τα ερωτηματικά σου.Ιστορίες μέσα σε άλλες ιστορίες, χιούμορ και ο μεγάλος θησαυρός της παράστασης.Οι ερμηνείες.

Ιωσήφ Πολυζωΐδης ο αστυνομικός του χωριού, βαθειά...λασπωμένος κι αυτός αλλά ίσως το μόνο δείγμα υποτυπώδους υγιούς νοοτροπίας μέσα στο χωριό.
Μέσα από την πληθωρικότητα που τον διακρίνει, μέσα από μια ερμηνεία μεστή και δυναμική, είναι απλά εξαιρετικός. Θυμός και τρυφερότητα, βία και καλωσύνη, σκληρότητα κι ευαλωτότητα. Η ερμηνεία του μας συνάρπασε και του αξίζει ένα μπράβο για τις θεατρικές επιλογές του που είναι συνεπείς προς τις αρχές του, χρόνια τώρα.

Ελισσαίος Βλάχος στο ρόλο του Γιοσίρου Γιαμαγκούσι. Άλλη μια εξαιρετική ερμηνεία. Δεν μπορούσε να δοθεί καλύτερα το τραύμα του παρατημένου από τον πατέρα του, παιδιού, η φανατική του προσήλωση στη μητέρα του, η απεγνωσμένη του ανάγκη να πιστέψει το παραμύθι της και να το υπερασπιστεί μέχρι το τέλος με ένα πείσμα παιδικό.

Χαρά Δημητριάδη η Φανή της ιστορίας.Ερμηνεία πολύ δυνατή. Πηγαία, αυθόρμητη και αυθεντική, έδωσε διάφανα την διαταραγμένη γυναίκα με το βαρύ παιδικό παρελθόν που το εκφράζει ανάλαφρα αλλά μέσα της μαίνεται η πυρκαγιά.

Ο Φοίβος Συμεωνίδης στο ρόλο του Μηνά που είναι γυναίκα, μέσα από μια λιτή σε εκφραστικά μέσα ερμηνεία αλλά με ένα ιδιαίτερα εκφραστικό βλέμμα, είναι εντυπωσιακός κι αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του στην παράσταση.Νομίζω ήταν ευφιής η επιλογή άντρα στο ρόλο της εγγύου γυναίκας κι έχει να μας πει πολλά για πράγματα που συμβαίνουν σήμερα.

Πολύ καλή και η Μαρία Μπαλούτσου στον μικρό αλλά δυνατό ρόλο της μητέρας του Γιοσίρου.Μεσα από αυτήν, εξηγούνται πολλά πράγματα της ιστορίας.

Η Άννα Σάπκα και η Μαργαρίτα Τζαννέτου συνεργάστηκαν άψογα για να μεταφέρουν ζωντανά την αθλιότητα της Λακκοσπηλιάς στη σκηνή, και η Ιφιγένεια Νταουντάκη έντυσε εκφραστικά αυτή την αθλιότητα με τα κοστούμια της. Ο Γιώργος Αγιαννίτης έδωσε ένταση και στυλ με τα φώτα του κι ο Βασίλης Τζαβάρας έδωσε λυρισμό και ποίηση με την μουσική του.

Στο θέατρο OLVIO είδαμε μια παράσταση που είναι ο καθρέφτης μας όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι σπουδαίες παραστάσεις. Ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που αλλοτριώνεται όλο και περισσότερο. Βία, απάθεια, άρνηση της αλήθειας. Το θέατρο μας το φωνάζει. Ας του επιτρέψουμε να μπει μέσα μας και να κινήσει ότι αληθινό έχει απομείνει, προτού βυθιστούμε κι εμείς, ολοκληρωτικά στη λάσπη.

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο: Γιάννης Κεντρωτάς

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κοιλάκος

Σκηνικά: Άννα Σάπκα, Μαργαρίτα Τζαννέτου

Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη

Κίνηση: Δήμητρα Ευθυμιοπούλου

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Τζαβάρας

Κατασκευή σκηνικού: Θοδωρής Καρύδης

Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Video: Στέφανος Κοσμίδης

Οργάνωση παραγωγής: Δήμητρα Ευθυμιοπούλου

Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού

Παραγωγή: «Ξανθίας» Α.Μ.Κ.Ε.

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):

Ελισσαίος Βλάχος, Χαρά Δημητριάδη, Μαρία Μπαλούτσου, Σήφης Πολυζωΐδης, Φοίβος Συμεωνίδης

Θέατρο OLVIO, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός. Στάση Μετρό Κεραμεικός. Τηλ: 210 3414118

Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, ώρα 21:00

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 15€, Φοιτητικό: 12€, Ανέργων/ΑμεΑ: 8€, Ατέλειες δραματικών σχολών: 5€

Προπώληση: more.com