Είδαμε την παράσταση Ελάτε να πιούμε έναν καφέ στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός.

Γράφει η Λένα Σάββα

Το θέμα που πραγματεύεται ο συγγραφέας Πιέρο Κιάρα, θα μπορούσε να είναι δύσκολο και δυσάρεστο. Εποχή του μεσοπολέμου στην φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι. Καταπίεση, σκοταδισμός, φίμωση της ελευθερίας του λόγου, βία και φόβος.
Όμως η συναρπαστική πένα του Κιάρα το μετατρέπει σε μια θεότρελλη κωμωδία, σε μια άκρως διασκεδαστική παράσταση.
Το έργο έγινε επιτυχημένη ταινία του Αλμπερτο Λατουάντα με τον Ούγκο Τονιάτσι.
Τρεις ανύπαντρες αδελφές, αλυσσοδεμένες με τα ήθη και τα έθιμα της εποχής τους, κονταροχτυπιούνται με τη μοναξιά, τα όνειρα και τις επιθυμίες, προσπαθώντας ταυτόχρονα να διατηρήσουν την ηθική εικόνα τους πρός τα έξω. Τι δύσκολο όταν η εσωτερική φωτιά φουντώνει, όταν το σώμα επαναστατεί και δεν χρειάζεται παρά μια μικρή σπίθα για να γίνει η ανάφλεξη.
Η σπίθα λέγεται Εμερενζιάνο Παρονζίνι.Θα μπει στη ζωή τους και θα φέρει τα πάνω κάτω.

Μέσα στα ρομαντικά σκηνικά γεμάτα δαντέλες και λουλούδια που έφτιαξε ο Σταύρος Λίτινας και στα κομψά του κοστούμια εποχής, οι τρεις αδελφές διεκδικούν η κάθε μία για τον εαυτό της τον Αρχιληξίαρχο, ο οποίος επιλέγει την πλέον ανώδυνη.
"Μια γυναίκα άπειρη από τον κόσμο, στενόμυαλη και καθόλου μοντέρνα, μια γυναίκα να την κάνεις ότι θες".
Μια γυναίκα που δεν θα έχει λόγο και άποψη, που θα τον φροντίζει μόνο, κάτι ανάμεσα σε άνθρωπο και σε φυτό, είναι για αυτόν η ιδανική σύζυγος.

Πάνω στην στέρεη βάση μιας πολύ καλής μετάφρασης (Αντώνης Γαλέος) και διασκευής (Marco Filatori) ο Νίκος Καρδώνης μετά την συγκλονιστική του Αρκούδα πέρυσι στο Αμφιθέατρο, δημιουργεί μια έξοχη παράσταση, μια παράσταση κέντημα. Καθοδηγεί τους ηθοποιούς του πάνω στις ζογκλερικές ισορροπίες μιας απίστευτης λεπτομέρειας, που χρειάζεται να ξαναδείς την παράσταση για να τα προσέξεις όλα.
Η σωματική ερμηνεία των ηθοποιών είναι εξαιρετική χάρη στην επιμέλεια κίνησης του Σταύρου Λίτινα. Ξεχωρίζει η συναρπαστική ερμηνεία της Άννας Κουτσαφτίκη που παίζει με όλο το σώμα της, ακόμα και με το ρουθούνι της, και ο Χάρης Φλέουρας για την σπιρτόζικη ερμηνεία κι έκφρασή του.

Η αξιοποίηση του μικρού χώρου του θεάτρου με τέτοιο εργομετρικό τρόπο ώστε να φαίνεται τεράστιο, οι είσοδοι και οι έξοδοι που δημιουργήθηκαν απ' όλες τις μεριές, η ειδυλλιακή πόρτα στο δώμα που μέσα της παίζει πιάνο ζωντανά επί σκηνής ο Χάρης Μπότσης, που γράφει και την υπέροχη μουσική και τα τραγούδια σε στίχους Βασίλη Ανδρέου κι όλα αυτά λουσμένα με το ζεστό φως της Χριστίνας Φυλακτοπούλου, είναι το ιδανικό περιβάλλον για να ανθίσει ένας έρωτας ρομαντικός, όσο και παθιασμένος. Ή μήπως τρεις; Ή μήπως στην ουσία κανένας πάρα μόνο τα τυφλά ορμέμφυτα πάθη ανθρώπων καταπιεσμένων και θυματικά υποταγμένων στην ανήθικη υποκρισία της εποχής τους.

Άννα Κουτσαφτίκη, Χάρης Φλέουρας (απολαυστικός εφημέριος-ξεματιάστρα), Ντόρα Ζαχαροπούλου (αρμονικά χορευτική η κίνηση με τα χέρια της), Μαίρη Σαουσοπούλου, Δημήτρης Καλαντζής (ο γαμπρός), Ανούς Μπογοσιάν και Νάσος Φρίγγης, ζωγραφίζουν επί σκηνής.

Στο κλείσιμο της παράστασης ακούμε ένα πολύ όμορφο τραγούδι από την Ανούς Μπογοσιάν. Ένα τραγούδι αφιερωμένο από τον σκηνοθέτη Νίκο Καρδώνη σε όλες τις γυναίκες του κόσμου ανεξαρτήτως χρώματος κι εθνικότητας. Σαν γυναίκες τον ευχαριστούμε πολύ για αυτό, καθώς και για τον υπέροχο καφέ που μας κέρασε.
Περάστε κι εσείς για έναν καφέ από τον Μικρό Κεραμεικό και σας υπόσχομαι ότι θα είναι ο ομορφότερος και πιο διασκεδαστικός, που έχετε πιει πότε σας!