Είδαμε την παράσταση «Η βίλα. (Ο δρόμος που δεν πήραν)» στο Σύγχρονο θέατρο.

«Είσαι τραυματισμένη; Μερικές φορές ναι, μερικές όχι. Για αυτό η βίλα πρέπει να είναι σαν εμένα. Άδεια.» Η αυλαία ανοίγει και βρισκόμαστε στη βίλα. Σε μια βίλα όχι απαραίτητα υλική, μα χαμένη στις μνήμες των τραυμάτων, της οποίας το μέλλον δεν έχει κριθεί ακόμα μα το παρελθόν έχει διαγραφεί καιρό πριν και σκιάζει ακόμα το παρόν. Η ανακατασκευή της και οι πιθανότητες που αυτή ενέχει όπως η δημιουργία ενός μουσείου, σύγχρονου σπίτι τρόμου κλπ προβληματίζουν τις τρεις πρωταγωνίστριες οι οποίες καλούνται ως επιτροπή να δώσουν λύση. Η «σιωπηλή σιωπή» μέσα στη βίλα της θλίψης, του αποτροπιασμού και των εγκλημάτων τυλίγει τις ηρωίδες φέρνοντας τες αντιμέτωπες ξανά με τα μύχια σκοτάδια και τις αξημέρωτες αυγές που ακολουθούν. Η συναισθηματική τσουλήθρα της ανακατασκευής μας παίρνει μαζί της καθώς συναισθανόμαστε όλες τις αγωνίες, τις αμφιβολίες και τις ενστάσεις των τριών γυναικών που έχουν κληθεί να αποφασίσουν για τη μοίρα της όπως κάποτε η βίλα αποφάσισε για τη δική τους. «Πώς πέθανε; Πώς έμειναν λυπημένοι για πάντα; Ο δρόμος που δεν πήραν.. Τι θα είχε γίνει αν δεν είχε πάει στη βίλα; Τι θα είχε γίνει αν; Όλα τα όνειρα της.. Ο δρόμος που δεν πήραν..» Τα βασανιστήρια ξετυλίγονται μέσα από τις αφηγήσεις των τριών γυναικών, όλη η αποκρουστική, απάνθρωπη βία που υπέστησαν πλήθος ομόφυλες τους ανάμεσα σε αυτές και οι μητέρες τους. Οι ερμηνείες των Λίλα Μπακλέση, Νατάσσα Εξηνταβελώνη και Αγγελικής Πασπαλιάρη υπό τη σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου είναι στέρεα θεμελιωμένες, δυνατές και αποφασιστικές σαν να έχουν ριζώσει στο χορτάρι της βίλας, αφήνοντας να τις διαπεράσουν όλα τα αγκάθια των τριανταφυλλιών του κήπου. «Θέλω και εγώ να ησυχάσω. Να ξεχάσω. Νιώθω η κακιά που επιμένει να θυμάται.» Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, η μουσική της Αλεξάνδρας Κατερινοπούλου και τα σκηνικά κοστούμια του Γιώργου Λιτζέρη συμπληρώνουν την εικόνα προσθέτοντας στην αρμονία αυτής. Η παράσταση διαπραγματεύεται με άριστο τρόπο θέματα όπως η επούλωση των πληγών και σε ποιο βαθμό είναι δυνατή, η ανακατασκευή τους με ωφέλιμο τρόπο, η αέναη μάχη απέναντι στη λησμονιά, τον διαχωρισμό του σώματος και της ψυχής από το τραύμα και στην τοποθέτηση μας στο παρόν. «Εμείς δεν έχουμε ψευδαισθήσεις. Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε. Όλη η χώρα είναι χτισμένη σε μια βίλα.»

Κείμενο: Guillermo Calderon

Μετάφραση: Ελένη Δρίβα

Σκηνοθεσία: Λητώ Τριανταφυλλίδου

Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Λιτζέρης

Μουσικός:Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Κινησιολογία: Αγγελική Τρομπούκη

Φωτογράφος/Artwork: Χρίστος Συμεωνίδης

Βοηθός Σκηνογράφου - Ενδυματολόγου: Ανθή Παρασκευά Βελουδογιάννη

Πρωταγωνιστούν:

Νατάσσα Εξηνταβελώνη

Λίλα Μπακλέση

Αγγελική Πασπαλιάρη

Προβολή / Επικοινωνία:

Παραγωγή: Olympia Culture