Είδαμε την παράσταση «Θα γίνω η Μήδεια» στο θέατρο Άβατον.

«Λοιπόν ξέρεις ποιο είναι το κακό με τους ανθρώπους; Θέλουν να διηγούνται και να ακούνε ιστορίες. Δεν έχουν όμως όλες οι ιστορίες την ασφάλεια του παππού στο τζάκι.» Ο αγγελιαφόρος του μύθου βγαίνει στη σκηνή και αρχίζει να μας διηγείται. Και εμείς να τον ακούμε. Η ιστορία του έχει πόνο, έρωτα, θάνατο. Πρόκειται άραγε για διαφορετικές έννοιες ή συνώνυμα; «Έτσι έκανε ο Έρως πάντα. Εξαφανιζόταν και εμφανιζόταν όποτε υπήρχε αντάλλαγμα. Άλλοτε είναι μια γυάλινη σφαίρα άλλοτε μια καρδιά.» Ο ηθοποιός Σταύρος Μόσχης οργώνει κυριολεκτικά τη σκηνή, εξαγνίζει με όλα τα δάκρυα του μύθου το σανίδι και τις καρδιές μας μέσα σε μια ευρηματική και άκρως ιδιαίτερη σκηνοθεσία της Αναστασίας Μπάρκα. Είναι ασταμάτητος, ακούραστος υπηρέτης του παλατιού και της τέχνης του. Μας ξεδιπλώνει όλα τα επεισόδια του μύθου, ζωντανεύει αβίαστα τις αντιδράσεις, τα συναισθήματα, τις εξάρσεις και ματαιώσεις των τραγικών προσώπων. Εξαϋλώνεται και αναδύεται ξανά υπό την πρωτότυπη μουσική του Νείλου Καραγιάννη και τους φωτισμούς της Αναστασίας Μπάρκα. Η σκηνογραφία και ενδυματολογία της Ζενεβιέβ Αθανασοπούλου εξίσου μοναδική. Και ξαφνικά, μαγικά θα λέγαμε δεν ψάχνουμε πια τη Μήδεια, δεν αναμένουμε την άφιξη, τον σαρωτικό ερχομό της. Γιατί ο ίδιος έχει γίνει η Μήδεια. «Να θυμάσαι το όνομα μου.. Μήδεια με λένε.. Θυμήσου τ´όνομα Μήδεια που σ´ έσωσε.» Η προδοσία του Ιάσονα, η παραβίαση των όρκων αναμειγνύονται εξαιρετικά με τους διάχυτους σκηνοθετικούς συμβολισμούς. «Μακάρι να μη είχε φτερουγίσει ποτέ η Αργώ.. Τώρα όλα μας εχθρεύονται και ο,τι αγαπά πάσχει..Και η συμφορά είναι ακόμα στη αρχή αργεί πολύ το τέλος..» Η ερμηνεία στιβαρή,ρέουσα με διακυμάνσεις ακόμα και με διάσπαρτα κωμικά στοιχεία εκτινάσσεται, κάνει παύσεις και απογειώνεται ξανά. Ο αγγελιαφόρος καταφέρνει με τη μέγιστη επιτυχία να χτίσει ένα δικό του, όλο δικό του σύμπαν, να παρατηρήσει, να περιγράψει, να συναισθανθεί. Έρπεται, κολυμπάει στα νερά της Αργούς και ανυψώνεται στον ουρανό τον θεών που όρισαν την αμείλικτη μοίρα των ηρώων του. Μήπως είναι και αυτός ένας από τους θεούς που ήρθε για λίγο στη γη να θαυμάσει τα δεινά των θνητών; «Γιατί οι άνθρωποι με έχθρα σε κοιτάζουν χωρίς να δουν την ψυχή σου και χωρίς να τους έχεις βλάψει.. Δεν κατοικεί η δικαιοσύνη στα μάτια των ανθρώπων..» Ο δολοφόνος νους της Μήδειας, κατασκευή των θεών ή απόρροια της πατριαρχικής κοινωνίας μηχανορραφεί, καταστρώνει και πραγματώνει τη εκδίκηση της αλλά πρώτα μας απλώνει μπρος μας ένα μουλιασμένο τσαλακωμένο νάιλον από δάκρυα, ιδρώτα και υγρά που τη βοήθησαν να γεννήσει τα παιδιά της και τώρα έχουν στεγνώσει. Όπως έχει στεγνώσει και η ίδια. Αυτό το ίδιο νάιλον αιώνες μετά μας τυλίγει και μας, μας στραγγίζει και πνίγει. Μια αηδιαστική μάζα που κολλάει πάνω μας και αδυνατεί να κομματιαστεί. «Γιατί αυτά τα στήθια, γιατί αυτή η ανοιχτή πληγή; Θεέ μου μας ξέχασες και ήδη κάποιες λείπουν.. Και αν λένε πως ζούμε πιο ακίνδυνα καλύτερα σε πόλεμο να πάω παρά να ξεσκιστεί η κοιλιά μου έστω και μια φορά..» «Αν θα σου βγει καλός ή κακός ο άντρας όταν το μάθεις θα είναι αργά. Δεν υπάρχει σημάδι να ξεχωρίζουν οι κίβδηλοι απ´ τους τίμιους άντρες.» Η Μήδεια τελικά θανατώνει τα παιδιά της, μέσω του θανάτου τους τον Ιάσονα,αυτήν την ίδια και εμάς. Και όμως ο ηθικός αυτουργός κάπου στα βρώμικα νερά, κάπου στις φρέσκο σφουγγαρισμένες γωνίες αντανακλάται και χάνεται ξανά σαν το αμυδρό φως που πέφτει για λίγο μόνο στη άνυδρη γη. «Μη μου γελάτε μ´ αυτό το γέλιο το πιο τελευταίο και από το τέλος της ζωής μου..» «Εγώ ένα μόνο ξέρω.. Ο άνθρωπος είναι σκιά και δεν μπορεί ποτέ να ´ναι ευτυχισμένος. Μέσα σε μια ατέρμονη δυστυχία πορεύονται οι θνητοί.» «Παιδιά μου τι άθλια μάνα είχατε.. Τι άτιμο πατέρα είχατε..» «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη οργή απ´ αυτή που γεννιέται ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που είχαν αγαπηθεί..»

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σύλληψη – Ερμηνεία: Σταύρος Μόσχης
Σκηνοθεσία: Αναστασία Μπάρκα
Επιμέλεια σκηνοθεσίας: Αλεξάνδρα Σταμούλη
Δραματουργία: Αναστασία Μπάρκα – Σταύρος Μόσχης
Πρωτότυπη μουσική – Ηχητικό περιβάλλον: Νείλος Καραγιάννης
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Ζενεβιέβ Αθανασοπούλου
Φωτισμοί: Αναστασία Μπάρκα
Φωτογραφίες: Χρύσα Γούτου
Trailer: Ανθούλα Αηδώνη
Σχεδιασμός αφίσας: Δήμητρα Μποντζίδου
Εκτέλεση Παραγωγής: Exitus Ομάδα Θεάτρου
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά

*Το κείμενο της παράστασης είναι βασισμένο στην τραγωδία του Ευριπίδη, Μήδεια, σε μετάφραση Γ. Χειμωνά, κατόπιν ευγενικής παραχώρησής της από τον Θ. Χειμωνά.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Χώρος: Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Αθήνα, 118 54
Παραστάσεις: Σάββατο 4, 11, 18 και 25 Μαρτίου 2023
Ώρα έναρξης: 21.30
Διάρκεια παράστασης: 70’
Τιμές εισιτηρίων: 12€ (γενική είσοδος), 10€ (φοιτητών, ανέργων, ΑΜΕΑ, ατέλειες)

Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr
Πληροφορίες / Κρατήσεις: www.theatroavaton.com / 21 0341 2689