Από το «Κάτινα! Σάλαμακι!» στο «Φστ, πόϊνγκ!» κι από τον σεβνταλή Κωνσταντινουπολίτη στον άταχτο γιο μιας χαρτορίχτρας, το γοητευτικό, μπριλάντε, άκρως ερωτεύσιμο αστέρι του Κώστα Βουτσά έλαμψε στον ουρανό της Ελληνικής Κωμωδίας και χάρισε σ’ έναν ολόκληρο λαό γέλιο, χαρά, ξαλάφρωμα ψυχής. 

Ο αγαπημένος των γυναικών, ο κιμπάρης φίλος των αντρών, ο πάντα παρών πατέρας των παιδιών του και υπέρμαχος κάθε ρόλου και κάθε στιγμής, έφυγε πλήρης Ζωής, αφήνοντας πίσω του για παρακαταθήκη:

Η ζωή είναι ένα δώρο. Η προσφορά, ο καλύτερος τρόπος να τη χαρείς.

Από τα βάθη της καρδιάς κι από τον ήχο του γέλιου μας,

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, Κώστα Βουτσά…!

Οι μέρες περνούν μα η απώλεια δεν αλλάζει.Αμετάβλητη.Ο χρόνος στο πέρασμά του μπορεί να αλλάζει τα συναισθήματα για την απώλεια.Όμως αυτή η ίδια παραμένει αμετάκλητα αμετάβλητη.
Καλό ταξίδι στην Κική Δημουλά της καρδιάς μας !

Κι ένα ποίημα αγαπημένο της εκλειπούσας:

Ευλαβούμαι Ανάγκη,
ότι εσύ έπλασες το συνεχές του κόσμου
το δώσ' μου, το δεν έχω του.
Αλλά τον έρωτα όχι, όχι εσύ Ανάγκη
τον έρωτα τον έπλασε ο θάνατος
από άγρια περιέργεια
να εννοήσει
τι είναι ζωή.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Κατόπιν μεγάλης προσέλευσης  αλλά και παράκλησης του κοινού , το έργο «Ομμάτια δακρωμένα  - Ένα γράμμα για την Τραπεζούντα», του Δήμου Αβδελιώδη,