1) Καλησπέρα σας κυρία Δουλγεράκη. Είναι μεγάλη μας χαρά να σας φιλοξενούμε στην ιστοσελίδα μας. Ένα πλούσιο καλλιτεχνικό βιογραφικό ξετυλίγεται κάτω από το όνομα σας. Αυτό μου δίνει την αίσθηση πως είστε ένας άνθρωπος που συνέχεια ψάχνεται καλλιτεχνικά  και δεν ησυχάζει ποτέ σωστά;

Ενταξει είναι λιγο αστείο να αναφέρουμε το ονομα μου και διπλά ή πανω ή κάτω ένα
πλούσιο βιογραφικό. Αν θέλετε να μιλήσουμε για πλούσια βιογραφικά σίγουρα
υπάρχουν ανθρωποι! Εγω δεν είμαι μέσα σε αυτούς! Θεωρώ πως είμαι στις πρωτες
στασεις του λεωφορείου. Είναι πιο απλο είμαι ένας ανθρωπος οπως και πάρα πολλοι
άλλοι που ασχολείται με τις τέχνες και παλεύει να βρεί το δρόμο του , συναντιέται με
ανθρώπους δοκιμάζει δουλευει, δουλευει σκληρα αλλα μέχρι εκεί. Δεν θεωρω
λοιπόν οτι κάνω κάτι παραπάνω απο κάποιον αλλον. Αν κατι ψαχνω καθημερινά
είναι τα κλειδιά μου!

2) Το μεγάλο ερώτημα είναι: υποκριτική ή σκηνοθεσία; Πόσο πιστεύετε ότι  η μια ιδιότητα
επηρεάζει την άλλη;

Δεν εχω τέτοιου είδους ερωτήματα δηλαδη για εμενα δεν υπάρχει καν αυτο το
διπολο. Ενα μεγαλο ερωτημα που αντιμετωπιζω στην καθημερινοτητα μου είναι
να βγω ή να κοιμηθώ να ξεκουραστώ δηλαδή; Η ερωτηση νομίζω είναι ζωή με
θέατρο ή χωρίς; Εμενα με ενδιαφέρει με αφορά να βρίσκομαι στην δημιουργία
είναι ζωτικής σημασίας τωρα απο ποια θέση θα είμαι δεν ξέρω μπορώ να είμαι
οπου χρειαστεί. Χαίρομαι και οταν είμαι ηθοποιός, και οταν είμαι σκηνοθέτης και
όταν είμαι βοηθός σκηνοθέτη, και οταν κάνω προετοιμασίες που το χαίρομαι
πολυ η διδασκαλία μου αρέσει πάρα πολύ, οταν κάνω εκτέλεση παραγωγής, οταν
καθαριζω τη σκηνη, οταν φερνω τα νερά και τους καφέδες οταν κρατάω
σημειώσεις. Καθε φορά έχεις άλλη αποστολή κάθε φορά είναι άλλο το βάρος της
ευθύνης. Εργάτρια στην τέχνη απο οποιοδηποτε ποστο ειναι η απαντηση.

3) Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα δύο! Έρχεται και συμπληρώνει το καλλιτεχνικό σας
παζλ η δραματοποίηση αφηγηματικών κειμένων. Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε
λίγο γι' αυτό;

Ναι αυτό ειναι κάτι που με ενδιαφέρει αλλά με ενδιαφέρουν περισσότερο
κείμενα με δυσκολία στον λόγο που υπάρχει δηλαδη το εμπόδιο και ο πλούτος .
Μου αρέσουν κείμενα με ιδιωματισμούς, η προηγούμενη παράσταση που είχα
κάνει ήταν ο Ερωτόκριτος. Θέλω να βρισκω τις ντοπιολαλιες και να τις μοιράζομαι
με τους ηθοποιούς με το κοινό, ετσι γράφει και ο Καρκαβίτσας, ο Θεοτόκης
έχουμε σπουδαίους συγγραφείς. Υπερθέαμα για μένα είναι η γλώσσα και η
λαλιά. Αυτό είναι άλλωστε η μουσική της παράστασης και τα σκηνικά, η γλώσσα.
Αυτή η γραφή από μόνη της, προσωπικά, με συγκινεί. Έχουμε πολύ πλούσια
γλώσσα και έχουμε καταλήξει να χρησιμοποιούμε ελάχιστες λέξεις στην
καθημερινότητά μας. Έχουμε φτωχοποιήσει τις εκφράσεις των συναισθημάτων
μας, επειδή δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να βρούμε ποιες λέξεις υπάρχουν να
εκφράσουν αυτό που εμείς νιώθουμε

4) Ας έλθουμε τώρα στην παράσταση «Το ανθρώπινο Δυναμικό». Η σύλληψη και
καθώς και η σκηνοθεσία φέρουν την υπογραφή σας. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για
την αρχική σας ιδέα μέχρι και την τελική υλοποίηση;

Λοιπόν είμαι 35 χρόνων δουλεύω απο τα 18 δεν έχω σταματήσει να δουλεύω
σχεδόν καθόλου. έχω δουλέψει σε κάθε πιθανή δουλειά που μπορεί να κάνει
ενα νεαρό άτομο σε αυτές τις ηλικίες ίσως και παραπάνω πράγματα. Δεν
δουλεύω για να ανεξαρτητοποιηθώ αλλα δουλεύω γιατι είναι ζήτημα επιβίωσης.
Ολά αυτά τα χρόνια έχω άπειρους συναδέλφους άλλους τους έχω χάσει με
άλλους τα λέμε ακόμα. Οι γονείς μου το ίδιο, τα αδέρφια μου το ίδιο γιατι
είμαστε και πολύτεκνη οικογένεια. Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω είναι
να κάνω μία παράσταση που αφορά την εργασία. Η μισή μου ζωή έως τώρα και
όχι μόνο η δική μου φυσικά δεν θεωρώ οτι έχω κάνει κάποιο κατόρθωμα είναι η
δουλειά. Δουλευα για να πάρω το αμαξι μου, δουλευά για να πληρώνω τη σχολή
μου δουλευά παντα είναι αυτονοητο οτι θα δουλευω παντα και ομως
λειτουργουσα χρονια σαν να θεωρω την ωρα μου στη δουλεια την μισή μου ζωη
δηλαδη σαν χρόνο που δεν υπολογιζεται. Και δυστυχώς δεν είμαι η
μόνη.Θεωρουσα οτι πληρώνομαι αυτη ειναι η ανταλλαγη και εκει ουτε σκεφτομαι
ουτε παραπονιέμαι ουτε ονειρευόμαι ούτε απορώ απλως δουλεύω. Νοικιάζω τον
εαυτό μου και όταν σχολάω ξεκινάει η ζωή. Όταν σχολούσα και κάποιος φίλος με
ρωτούσε πως πηγέ η δουλειά; Απαντούσα : πάει πέρασε τωρα, εσυ τι κάνεις;
Αλλα δεν είχα μπει ποτέ στη διαδικασία να το σκεφτώ παραπάνω. Μια κουβέντα
με την φίλη και ηθοποιό της παράστασης Μαρίνα Παπούλια σχεδόν πριν δύο
χρόνια με έκανε να πάρω την απόφαση. Η παρότρυνση της Γεωργίας Μαυραγάνη
με έκανε να βρω το θάρρος να το κάνω. Γιατι θέλει θάρρος; βλέποντας τις ζώες
άλλων ανθρώπων γίνονται αυτόματα καθρεφτης της δικής σου ζωής εγώ μέσα
στις πρόβες παραιτήθηκα απο μία δουλειά που μου παρείχε εσφαλμένη
ασφάλεια και μισθό μέτριο. Δεν ξερω αν απάντησα ακριβώς στην ερώτηση
περισσότερο είπα τις σκεψεις που με οδήγησαν
Η παράσταση είναι αφιερωμένη στους γονείς μου, στους συναδέλφους μου,
στους φίλους μου, στους μαθητές μου και την αφιερώνω και σε εμένα. Είναι εως
τώρα (οχι οτι έχω κάνει και πολλά) η πιό προσωπική δουλειά μου.

5) Διαβάζοντάς το δελτίο τύπου διαπιστώνω πως το έργο έχει ως κεντρικό άξονα την εργασία, ένα θέμα διαχρονικό με
πολλά παρακλάδια. Τι να περιμένουμε ότι θα δούμε στην παράσταση αυτή;

Πως είναι δυνατόν να μην είναι θέμα διαχρονικό η εργασία αφου η εργασία
υπηρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Θα ακούσετε ιστορίες ανθρώπων. Στην
παράσταση όλα τα κείμενα είναι λόγια απο συνεντευξεις. Είναι θέατρο
ντοκουμέντο. Δεν έχουμε κάνει με την ομάδα καμία απολύτως πρόσθεση. Ελάτε
και θα δείτε.

6) Θα θέλατε να μας συστήσετε τους συντελεστές και να μας ενημερώσετε για τις ημέρες ώρες και το χώρο που θα φιλοξενήσει τη
παράστασή σας;

Θα ξεκινήσω με την βοηθό μου την Κέλλυ Καλογιάννη η οποία ήταν εκεί παρούσα να
προσπαθήσει να καταλάβει, να βοηθήσει, να οργανώσει να τρέξει να προλάβει, να
απομαγνητοφωνήσει να γίνει το παιδί λάστιχο για όλους μας και όλα αυτα με υπομονή
και χωρίς αγωνία. Σε ευχάριστώ
Οι ηθοποιοί και φίλοι μου ο Βασίλης Τρυφουλτσάνης , η Μελίνα Κοτσέλου, η Μαρίνα
Παπούλια που σεβάστηκαν την σκέψη μου, μου έδωσαν χρόνο να καταλάβω να
αποφασίσω να εξηγήσω με πραγματικό σεβασμό και ενδιαφέρον πάλεψαν να
καταλάβουν τί έχω στο κεφάλι μου και ελ΄πιζω το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει. Σας
ευχαριστώ.
Η Λίλυ Κυριλή η οποία κάνει τα κοστούμια μας και η οποία μας φιλοξένησε στο Αγρίνιο
για να πάρουμε συνεντεύξεις η ήρεμη δύναμη και η εμπειρία της ήταν ζωτικής σημασίας.
Φίλη μου πολύ καλή. Σε ευχαριστώ.
Η Γεωργία Μαυραγάνη που μου κανει την τιμή να εμφανιστεί και λίγο στην παράσταση,
αλλά αντιμετώπισε την δουλειά με την ίδια αγωνία που αντιμετωπίζει τα δικά της έργα
με απόλυτο σεβασμό στο δικό μου θέλω και την δική μου ανάγκη. Ηταν εκεί στα δύσκολά
και μου έλεγε οτι μπορώ. Στήριγμα.
Το Γιάννη Αποσκίτη που έθετε πάντα τα σωστά ερωτήματα και γνωριστήκαμε καλύτερα
μέσα απο αυτή τη δουλειά. Είχε και αυτός αγωνία σαν να ήταν δικό του έργο.
Την Ελένη που μας έβγαλε εξαιρετικές φωτογραφίες. Την ευχαριστώ γιατί με μία
κουβέντα κατάλαβε την αισθητική μας.
Τον Κωνσταντινο Τσονόπουλο τον καλυτερό μου φίλο που τι να πρωτοπω γι' αυτόν; Μέσα στην
τρέλα των δικών του υποχρεώσεων σπατάλησε εργατοώρες για  να φτιάξει την αφίσα της
παράστασης και ανέβαζε απο μόνος του τον πήχη που έρχεται να φωτίσει αυτή την
παράσταση και επίσης διατηρούσε την ψυχραιμία μου σε φυσιολογικά επίπεδα.
Εγω προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω τον Στέφανο Λώλο, τον Νίκο Μάνεση, την Μαρία
Ηλιάδη και τον Παναγιώτη Βασιλειάδη ξέρουν αυτοί.
Και φυσικά οι βασικοί συντελεστές της παράστασης έιναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που
μας έκαναν την τιμή να μας μιλήσουν, να τους πάρουμε συνεντεύξεις. Ελπίζω και εύχομαι
το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει.

Η παράσταση μας ανεβαίνει στις 8 Μάη, και θα παίζεται για 3 δευτερότριτα στο πρώην
βιομηχανικό πάρκο ΠΛΥΦΑ. Καθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9:15.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.