Είδαμε την παράσταση «Κοιμούνται τα ψάρια;» στο θέατρο Σταθμός.

Τελικά… «Κοιμούνται τα ψάρια;» Κι αν δεν κοιμούνται πώς ξεκουράζονται; Πώς πεθαίνουν έτσι ξαφνικά, χωρίς καμία αλλη πρότερη γεύση καθώς στην αρχαιότητα ο ύπνος θεωρούνταν αδελφός του θανάτου;
Αυτές και σε πολλές άλλες απορίες, ίσως παιδικές και αφελείς, ίσως σημαντικές και εύλογες όταν απομακρύνουμε το ενήλικο φίλτρο μας που έχει θολώσει το φιλοπερίεργο πνεύμα και την οξυμένη παρατηρητικότητα του μικρού παιδιού, καλείται να δώσει απάντηση η παράσταση ή αν όχι ακριβώς απάντηση, έστω μια προσέγγιση, ένα πλησίασμα, μια ανακατασκευή και επαναδιατύπωση των ερωτημάτων που συχνά είναι πιο εποικοδομητική και από τις ίδιες τις απαντήσεις. Επειδή η ζωή είναι ροή, ποτάμι που κι αν δεν γυρίζει πίσω, φέρει ακούραστα μαζί του κάθε προτερο σημείο της διαδρομής, εκεί που όλα τα μικρά ή μεγάλα ψαράκια που μας συνόδευσαν στο ταξίδι συναντιούνται επιτέλους για μια τελευταία βόλτα όλα μαζί.

Η Ευγενία Δημητροπούλου, επιτυγχάνει μια κάθ´ όλα άξια επαίνων ερμηνεία, στέκεται μπροστά μας σαν ενήλικη μα και σαν παιδί, κρατώντας σφιχτά από το χέρι τη μικρή φίλη της, το κορίτσι που κάποτε ήταν, τη Γέτα που έχασε τον αδερφό της από καρκίνο, καταφέρνει να γίνει η μαμά της, η μαμά που δίνει όλη την προσοχή στα συναισθήματα, στις αγωνίες και στις ανάγκες της ίδιας τα οποία είχαν παραμεληθεί αναπόφευκτα λόγω της αρρώστιας του Αιμίλιου. Με γλυκόπικρο χιούμορ, ικανό να φέρει το γέλιο αλλά και το δάκρυ μας ξεναγεί στα θλιμμένα μα και χαρούμενα μονοπάτια της παιδικής ηλικίας, όταν τα συναισθήματα καμία φορά μπερδεύονται, η χαρά με τη λύπη βρίσκουν ένα κοινό τόπο γνωριμίας και εξερεύνησης, κάτι που ίσως κατά την ενήλικη ζωή γίνεται ταμπού. Συναισθηματική, άπλετα φωτεινή, απόλυτα αισιόδοξη στο βάθος και στη ουσία της η ερμηνεία της ηθοποιού μας συγκινεί βαθιά, ευαισθητοποιώντας μας για το θέμα του καρκίνου στη παιδική ηλικία, δείχνοντας μας την διάδραση του οικογενειακού περιβάλλοντος καθώς και την ιδιαίτερη δομή του καθώς όπως λέγεται δεν είναι μόνο ο ασθενής που νοσεί αλλά και όλοι όσοι περιθάλπουν και βρίσκονται κοντά του χρειάζονται στήριξη και βοήθεια.

Βαθιά ανθρώπινη στιγμή και σπουδαία ερμηνεία, η Ευγενία μας καθηλώνει και αφοπλίζει, μας πληγώνει αλλά παράλληλα μας χαϊδεύει την πληγή. Μας θρέφει το τραύμα, το καθαρίζει, το δένει απαλά, μας εκπλήσσει σαν μαγικός ταχυδακτυλουργός όταν βγάζει το επίδεσμο και η ουλή αχνοφαίνεται σχεδόν.Η σκηνοθεσία της Ζωής Ξανθοπούλου αναδεικνύει υπεροχα την ηρωίδα, κάθε λεπτή αποχώρηση του κειμένου τονίζεται με παιγνιώδη και όμορφο τρόπο, όμορφο όπως η αλήθεια του τραύματος, η δύναμη της επούλωσης του, το άνοιγμα ξανά στη ζωή μέσα από την σύγκρουση με την απώλεια, σύγκρουση που ναι μεν θα πάρει κάποια κομμάτια μας οριστικά αλλά θα αφήσει χώρο να αναδυθούν καινουρια. Καινουρια κομμάτια που θα μπορέσουν να ρωτήσουν άφοβα πια «Τελικά κοιμούνται τα ψάρια;»

Συντελεστές
Μετάφραση: Κατερίνα Θεοδωράτου
Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου
Ερμηνεία: Ευγενία Δημητροπούλου
Σκηνικά / Κοστούμι: Γιώργος Λιντζέρης
Μουσική: Σπύρος Γραμμένος
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Bοηθός σκηνοθέτη: Γιώτα Παναγή
Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας