Στο σκηνικό πεδίο όπως αποκαλούν τον πολυχώρο “Κάμιρος”, είδαμε την site-specific παράσταση “Δωρεάν χώμα για όλους (Τώρα αρχίζω να σε βλέπω κάπως καλύτερα) ”.Μια παράσταση ρευστή που αλλάζει και επηρεάζεται από τον χώρο που την φιλοξενεί, παίζεται για δεύτερη χρονιά σε μια εξελιγμένη εκδοχή της.

Κατευθείαν με την είσοδό μας στον σκηνικό χώρο, η συνθήκη ανατρέπεται, δεν υπάρχουν πια σαφή όρια ανάμεσα σε σκηνή και πλατεία. Γινόμαστε μέρος της δράσης, φορείς μιας συλλογικής εμπειρίας που μας εμπλέκει αθόρυβα αλλά ουσιαστικά. Απέναντί μας ο ηθοποιός, Κωνσταντίνος Τσονόπουλος, μια παρουσία εκτεθειμένη, εύθραυστη, βρίσκεται σε μια διαρκή κίνηση προσπαθώντας να επικοινωνήσει με το σώμα όσα δεν λέγονται.
Η σιωπή της πρώτης αυτής επαφής μας καλεί να αφουγκραστούμε τον χώρο, να βιώσουμε την ένταση και να συμμετάσχουμε σε μια τελετουργία αποκάλυψης. Καθώς ο χρόνος επιβραδύνεται, το βλέμμα μας μετατρέπεται σε εργαλείο κατανόησης μιας νέας συνθήκης, όπου το πραγματικό και το σκηνικό συνυφαίνονται. Στο επίκεντρο ένα καφάσι με πορτοκάλια συνδυαστικά με ένα μικρόφωνο στην άκρη της σκηνής είναι τα μοναδικά σκηνικά αντικείμενα της δράσης, αρκετά για να δημιουργήσουν ένα ενδιαφέρον συμβολικό παιχνίδι καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα έντασης και αναμονής, ο χαρακτήρας μπροστά μας παλεύει με τη σύγχυση, με τη μνήμη, με το ίδιο του το είναι. Κι εμείς, ως αυτόπτες μάρτυρες, συνυπάρχουμε σε μια στιγμή οριακή, ανάμεσα στην εξομολόγηση και τη σιωπή. Το στοιχείο της σύγχυσης του χαμένου εαυτού, της φαινομενικής απουσίας για κατανόηση όσων συμβαίνουν είναι κάτι που συνοδεύει όλη την παράσταση και ο ηθοποιός καταφέρνει να επικοινωνήσει το συναισθηματικό κόσμο του ήρωά με μεγάλη επιτυχία.
Η παράσταση εξετάζει το άτομο ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, που ταυτόχρονα τη βιώνει και την παρατηρεί από απόσταση. Παρά την κειμενική ασάφεια και τις έντονες παύσεις, αναδύεται έντονα το αίσθημα εγκλεισμού, η πίεση που νιώθει κανείς όταν προσπαθεί να υπάρξει μέσα σε ένα σύνολο καθορισμένο από κανόνες, φόρμες και απαιτήσεις.
Η πλοκή δεν ακολουθεί γραμμική αφήγηση, παρά αποδομεί τον χρόνο σε καρέ ζωής: εικόνες που διαδέχονται η μία την άλλη, όπου το νόημα δεν εκφέρεται, αλλά υπονοείται και κυρίως αισθάνεται. Η αμεσότητα του ηθοποιού προς το κοινό ενισχύει τη συνθήκη αυτή. Μέσα από αυτή τη σκηνοθετική αποδόμηση, αναδεικνύεται το άτομο σε κρίση, ένα σώμα που προσπαθεί να σταθεί όρθιο απέναντι στη συλλογική κανονικότητα-κάτι που γίνεται εμφανές και από όλη την επιτυχημένη κινησιολογία του ηθοποιού-αναζητώντας τη δική του ισορροπία μέσα στο σύνολο.

Ο φωτισμός ατμοσφαιρικός ακολουθεί ενισχυτικά τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του χαρακτήρα, λειτουργεί όχι απλώς ως τεχνικό εργαλείο, αλλά ως δραματουργικό σχόλιο, σαν ένας σιωπηλός συμπαίκτης στη σκηνική εξομολόγηση.

Μια παράσταση αρκετά αφαιρετική που ενώ από τη μία μπορεί να μπερδεύει, από την άλλη προσφέρει την ελευθερία της ατομικής ερμηνείας. Μέσα από τους βασικούς άξονες της εργασίας, της αγάπης, της εγκατάλειψης, της μοναξιάς του περιθωρίου ξεδιπλώνεται μια περιπλάνηση σε όσα νιώθουμε ή σκεφτόμαστε καθημερινά, αλλά ενδεχομένως δεν λέγονται. Πώς καταφέρνουμε τελικά να συνδεθούμε πραγματικά με τους άλλους;

Συντελεστές:
Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Ελένη Μποζά
Δραματουργία παράστασης: Ελένη Μποζά, Κωνσταντίνος Τσονόπουλος
Ερμηνεύει: Κωνσταντίνος Τσονόπουλος
Φωτιστική Επιμέλεια: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Σοφία Μιχελινάκη, Άννα Ρηγότω Μαμαλούδη, Μαριλένα Καρίμπα
Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη
Υπεύθυνος Παραγωγής: Αλέξανδρος Τηλιόπουλος
Μια παραγωγή του Opbo Studio

Εισητήρια : https://www.ticketservices.gr/event/kamiros-dorean-xoma-gia-olous/?lang=el