Είδαμε την παράσταση «Οι 2 γιοι» στο 2510.

Αν πηγαίνετε στο θέατρο για να βάλετε το μυαλό σας και την ψυχή σας σε λειτουργία, αν πηγαίνετε στο θέατρο για να εξετάσετε αντιδράσεις ανθρώπων ή κοινωνιών σε παλαιότερες κοινωνίες και να τις παραλληλίσετε με σήμερα, αν πηγαίνετε στο θέατρο για να δείτε και να επανεξετάσετε την θέση σας και τη στάση σας απέναντι σε όσα συμβαίνουν σήμερα, από τη γειτονιά σας μέχρι την κάθε γωνιά της γης, τότε....
Η παράσταση «Οι δύο γιοι», σε κείμενο του Μπέρτολτ Μπρεχτ και σκηνοθεσία του Ανδρέα Ζαφείρη στον χώρο 2510 είναι κάτι που θα σας αρέσει, θα σας καλύψει, θα σας εξιτάρει, θα σας κινητοποιήσει.
Το έργο γράφτηκε ως διήγημα το 1946 και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα θεατροποιημένο από τον Ανδρέα Ζαφείρη. Ο Μπρεχτ γράφει πολιτικό θέατρο και ο Ανδρέας Ζαφείρης σκηνοθετεί σε αυτή την κατεύθυνση. Επίκεντρο είναι το κείμενο, οι ηθοποιοί και τα διλήμματά του. Τα μέσα λιτά. Η σκηνή ένα black box 4 επί 5. Όσο αναμένουμε την έναρξη, η μουσική σύνθεση του Θάνου Μικρούτσικου «Για το φτωχό Bertolt Brecht», μας εισάγει στο πνεύμα. 16 ζευγάρια παπούτσια, τοποθετημένα σε ένα τόξο που το ορίζει μια γραμμή κιμωλίας (συνομιλία του σκηνοθέτη με «Τον κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ, με ένα όνομα δίπλα του, σε διαφορετική γλώσσα το καθένα, για να δειχθεί ο καθολικός, πανανθρώπινος, οικουμενικός χαρακτήρας του έργου. Όλα τα σκηνικά αντικείμενα, από τα ρούχα των 3 ηθοποιών μέχρι τη βαλίτσα και το όπλο, απολύτως προσαρμοσμένα στην εποχή, στη Γερμανία του 1945.
Υπονοούμενος τόπος, ένα αγρόκτημα ανατολικά του Βερολίνου. Εκεί ζουν η μάνα, η κόρη και 20 Ρώσοι αιχμάλωτοι. Η 16χρονη κόρη, πωρωμένη από τη Ναζιστική Προπαγάνδα, παρουσιάζει ανάγλυφα τη Ναζιστική ρητορεία στη μητέρα της. Εκείνη, αντικρίζοντας στο πρόσωπο ενός αιχμαλώτου τον γιο της, υπερασπίζεται την ανθρωπιά. Η επιστροφή του Ναζί γιου από το Μέτωπο θα θέσει μεγάλα διλήμματα. Υπάρχει λογική στο Παράλογο του Πολέμου; Το προσωπικό/οικογενειακό υπερτερεί του καθολικού/πανανθρώπινου;
Η παράσταση δεν κρύβεται. Δεν εξωραΐζει. Και, σε απόλυτη συνέπεια με τη διδασκαλία του Μπρεχτ, λίγο πριν την κορύφωση του δράματος, διακόπτεται, τα φώτα της Πλατείας ανοίγουν και το δίλημμα μεταφέρεται στους θεατές. Η αποστασιοποίηση (Verfremdungseffect, για να ξεσκονίσουμε και τα Γερμανικά μας) που εισήγαγε στο θέατρο ο Μπρεχτ, απομακρυνόμενος από την Αριστοτελική μίμηση και δια αυτής κάθαρση. Ο Μπρεχτ (και στην περίπτωση μας ο Ανδρέας Ζαφείρης) θέλει τον θεατή να εκφέρει κριτική γνώμη και άποψη, όχι παθητικά να συμπάσχει με τους ήρωες στη σκηνή.
Η Έρη Μαριόγλου, στα 23 της, πείθει απόλυτα ως η μικρή κόρη. Εσωτερικευμένο παίξιμο, δουλεμένη στάση σώματος για να υποδηλώνονται διαθέσεις και συμπεριφορές, όμορφο τραγούδι όποτε χρειάστηκε. Έχει πολύ δρόμο να διανύσει και όλα τα εφόδια για να είναι λαμπρός. Ο 26χρονος Πάνος Κωνσταντέλης, σε διπλό ρόλο, του Ναζιστή γιου και του Ρώσου αιχμαλώτου, δουλεμένος σε όλες τις μικρές λεπτομέρειες, με εκφραστικότητα, χωρίς υπερβολές. Το black box με τους θεατές στο 1 μέτρο θέλει αλήθεια και υποκριτικές δυνατότητες, αφαιρεί κάθε δυνατότητα επανάπαυσης και χαλάρωσης. Η 30χρονη Βίκυ Εδιάρογλου συγκινείται ελεγχόμενα και συγκινεί φέροντας το κύριο βάρος του διλήμματος. Στιβαρή, άρτια τεχνικά. Και οι 3 τους με πλήρη συνείδηση του τι παίζουν, τι βάρος φέρουν τα διλήμματα που θέτουν, ενώ επί ενάμιση μήνα χιλιάδες άνθρωποι κατασφάζονται στη Γάζα και η ανθρωπότητα σιωπά.
Η παράσταση, τόσο για το θέμα της και το νόημά της αλλά και για τον τρόπο παρουσίασης, θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.

Ταυτότητα παράστασης
ΧΩΡΟΣ 2510, Θεμιστοκλέους 52, Εξάρχεια
Σκηνοθεσία-θεατρική διασκευή-απόδοση: Ανδρέας Ζαφείρης
Βοηθός σκηνοθέτη : Μαρία Μακρυδήμα
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Λουκόπουλος
Επικοινωνία-Δημόσιες Σχέσεις: Ελευθερία Σακαρέλη
Παίζουν: Έρη Μαριόγλου (κόρη), Πάνος Κωνσταντέλης (γιος+αιχμάλωτος), Βίκυ Εδιάρογλου (μητέρα).
Τηλέφωνα κρατήσεων 6955 445130, 6984 757342, 6987 126366
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων : Κανονικό 12€, Φοιτητικό/Ανέργων/Ατέλεια 8€