Γράφει ο Καπετάν Κουνούπης

Ύστερα από πολύχρονη απουσία μου από τα δρώμενα του Off-Off Festival που διεξάγει το Θέατρο «Επί Κολωνώ» (Ναυπλίου 12, Κολωνός) κάθε καλοκαίρι, βρέθηκα και πάλι εκεί στα πλαίσια του εν λόγω φεστιβάλ. Αυτήν την φορά για να δω την παράσταση με τίτλο «Σ’ Ευχαριστώ».

Και, πιστέψτε το ή όχι, ένα «ευχαριστώ» που δεν ειπώθηκε είναι όντως το θέμα της όλης παράστασης. Ο Έντμοντ (Αλέξανδρος Δαβιλάς) και η Αγνή (Αντιγόνη Μακρή) είναι ζευγάρι. Εκείνος σκηνοθέτης Αλβανικής καταγωγής. Εκείνη ηθοποιός με παρελθόν εξάρτησης από τα ναρκωτικά. Μόλις έχουν γυρίσει από την πρεμιέρα ταινίας του Έντμοντ που είχε τεράστια επιτυχία. Όμως η Αγνή δεν μοιράζεται την χαρά του. Ο λόγος: Στην ομιλία του, ο Έντμοντ ευχαριστεί τους πάντες, εκτός από εκείνη, την Αγνή. Για το υπόλοιπο της βραδιάς, ο καθένας τους θα προσπαθήσει να δικαιολογήσει τον εαυτό του και να αναλύσει και να ρίξει ευθύνες στον άλλον, σε έναν αγώνα του ποιος θα επικρατήσει – ο κλασικός αγώνας για δύναμη, δηλαδή, που όλοι μας βιώνουμε καθημερινά στις διαπροσωπικές μας σχέσεις (και όχι μόνο στις ερωτικές).

Τόσο την Αντιγόνη όσο και στον Αλέξανδρο (λόγω οικειότητας παίρνω το θάρρος να τους απευθυνθώ με το μικρό τους όνομα) τους ζήσαμε πρόσφατα στο «My Life in Art». Και, όπως και τότε, μας οδηγούν πάλι στα άδυτα της προσωπικής ζωής των καλλιτεχνών. Μόνο που εδώ το έργο εστιάζει στην σχέση και στην ποιότητα της σχέσης του ζευγαριού. Οι ερμηνείες είναι ρεαλιστικές (ο χρόνος που εξελίσσεται το έργο, άλλωστε, είναι επίσης ρεαλιστικός), ενώ δεν λείπουν τα χιουμοριστικά σχόλια περί «λεσβίας δημοσιογράφου» και «ταινίας για την ζωή του Πύρρου Δήμα με Lego». Η μουσική του έργου ήταν έξυπνα επιλεγμένη. Ενώ χάρηκα ιδιαίτερα που αποφεύγονται τα κλισέ περί μεταναστών. (Ο Έντμοντ είναι από εύπορη οικογένεια.) Ειρωνεία της τύχης: Το ίδιο ακριβώς λέει στο έργο στην κριτική της η λεσβία δημοσιογραφίας για την ταινία, προκαλώντας την οργή του Έντμοντ. Το βράδυ και η σχέση του ζευγαριού περνάει από διακυμάνσεις. Φυσιολογικό είναι. Οι άνθρωποι έχουμε συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Το έργο προσπαθεί και καταφέρνει μαεστρικά να ψυχολογήσει τόσο την γυναικεία όσο την ανδρική πλευρά, μοιράζοντας δίκαια το βάρος ανάμεσα στους δύο, χωρίς ωστόσο να πάρει το μέρος είτε του ενός του άλλου. Εδώ δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Που, ως άνθρωποι που είναι, κάνουν λάθη. Μόνο που, πάνω στον ζήλο να εξηγήσουμε στον άλλον του πώς και γιατί λειτουργούμε όπως λειτουργούμε, ξεχνάμε το αυτονόητο: Την ποιότητα της σχέσης με τον απέναντί μας και τα συναισθήματά του. Τουτέστιν, με κάτι που ειπώθηκε ή δεν ειπώθηκε, όπως ένα «ευχαριστώ» ή μια «συγγνώμη», μπορούμε άθελα μας να πληγώσουμε τον άλλον. Κάπου είχα διαβάσει το εξής: «Οι γυναίκες κάνουν το λάθος να νομίζουν ότι εκείνος θα αλλάξει. Οι άνδρες κάνουν το λάθος να νομίζουν ότι εκείνη δεν θα φύγει.» Κοινώς: Θεωρούμε δεδομένες τις προσδοκίες μας από το έτερον ήμισυ μας. Και εκεί είναι που χάνουμε το παιχνίδι. Και αυτό είναι και το κεντρικό μάθημα του έργου. Που, ευτυχώς, έχει ανθρωπιά. Ένα έργο με μπόλικη ενέργεια που δεν την περιμένεις από την μόλις 70λέπτη διάρκεια του. Και ανθρώπινη και γλυκιά είναι και η λύση που δίνεται στο τέλος.

Στα μείον σημειώνεται το γεγονός ότι το έργο είχε πολλές βωμολοχίες. Ωστόσο, καταλαβαίνω ότι, από την μια, αυτό συνέβαινε πάνω στα ξεσπάσματα των ηρώων. Και ότι, από την άλλη, η χρήση ορισμένου λεξιλογίου δείχνει κάτι για τον χαρακτήρα του εκάστοτε ήρωα. Επίσης, για πολλοστή φορά, οφείλω να επισημάνω ότι, πάνω στον ζήλο της ερμηνείας, να μην ξεχνάνε οι ηθοποιοί να ακούγονται δυνατά και καθαρά γιατί κάποιοι καθόμαστε πίσω-πίσω και μερικές λέξεις δεν φτάνουν μέχρι τα αυτιά μας.

Όπως όλα τα έργα που ανεβαίνουν στο Off-Off Festival, και αυτή η παράσταση ανέβηκε μόνο για δύο μέρες. Όμως, όπως έχουμε δει και στο παρελθόν με παραστάσεις που σημείωσαν επιτυχία στο φεστιβάλ (π.χ. «Το Έμβρυο» και «Love Me Bro»), δεν το θεωρώ διόλου απίθανο να τους δούμε να επαναλάβουν το έργο σε άλλη σκηνή. Άλλωστε, τόσο η Αντιγόνη όσο και ο Αλέξανδρος μας έχουν δώσει δείγμα των ερμηνευτικών τους ικανοτήτων, οπότε το σημερινό συμπέρασμα είναι: Σε ο,τι έργο και να παίξουν, τρέξτε να τους δείτε!

Ερμηνεύουν: Αλέξανδρος Δαβιλάς, Αντιγόνη Μακρή

Θεατρική ομάδα: ARCT

Σκηνοθεσία: Ευρώπη Αργυροπούλου, Αντιγόνη Μακρή

Κείμενο/Διασκευή/Μετάφραση: Αντιγόνη Μακρή

Εμπνευσμένο από την ταινία του Sam Levinson “Malcolm & Marie”

Σκηνογραφία & Ενδυματολογία: ομάδα ARCT

Φωτισμοί: ομάδα ARCT

Σχεδιασμός αφίσας: Αντιγόνη Μακρή

Φωτογραφία αφίσας: Πέτρος Μακρής