Είδαμε την παράσταση Εγώ δεν είμαι ο Μάνθος Μανδηλάκης στο θέατρο Αποθήκη.

Γράφει η Λένα Σάββα

Το επίκαιρο έργο της Βίλιας Χατζοπούλου, είναι βασισμένο στο διήγημα "Αίμα στην πόλη μαζί με φως". Παίζεται για 2η συνεχή χρονιά και τη σκηνοθεσία, που είναι από τις καλύτερες που έχω δει στο θέατρο, υπογράφει η ίδια η συγγραφέας.

Το έργο αναφέρεται στην μεγάλη απεργία στο εργοστάσιο φωταερίου που έγινε το 1929 και βύθισε την Αθήνα στο σκοτάδι. Σήμερα που έχουν καταπατηθεί όλες οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας που φτιάχτηκαν με τόσους αγώνες και αίμα, το έργο μοιάζει να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Τα ατμοσφαιρικά και τόσο εκφραστικά σκηνικά που αμέσως σε βάζουν στο κλίμα του έργου και τα κοστούμια εποχής, επιμελήθηκε η Χαρά Κονταξάκη. Ειδικά τα γυναικεία φορέματα είναι υπέροχα.

"Είναι τόσος ο καπνός από το εργοστάσιο, που λένε ότι θα μπορούσε να ρίξει ακόμα και την Ακρόπολη. Σιγά-σιγά μαυρίζουμε παντού. Τα δάχτυλά μας, τα νύχια μας, το πρόσωπό μας, ως βαθειά μέσα μας είναι όλα μαύρα. Πεθαίνουμε νέοι, μα φαινόμαστε γέροι."

Οι εργάτες αναμετριούντσι με τις αντοχές τους, αλλά είναι αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν. Όχι όλοι. Κάποιοι λυγίζουν από το βάρος της πείνας. Το αίτημα της απεργίας είναι να τους δοθεί 13ος μισθός.

Τα πρόσωπα του έργου είναι ο εργάτης Εμμανουήλ Στέφος κι ο κουρέας του εργοστασίου Μάνθος Μανδηλάκης. Ο Μανδηλάκης είναι από τη Νάξο κι αγαπάει μια Ναξιώτισα τη Μάρθα.
Ο Στέφος είναι από ένα νησί που "μοιάζει με βράχο που τον κυκλώνουν τα κύματα". Πιθανολογώ ότι είναι η Λέσβος, αν κρίνω από το τραγούδι "θα με δικάσει" σε στοίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη και μουσική του Δημήτρη Λάγιου, στο οποίο αναφέρεται ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος κι ένα χωριό της Λέσβου, η Αγιάσος. (πρωτεύουσα της Λέσβου είναι η Μυτιλήνη, η πατρίδα μου). Ο Στέφος έχει δύο αδελφές ανύπαντρες κι αγωνίζεται να μαζέψει λεφτά να τις παντρέψει.

"Στο νησί ήταν δύσκολα γιατί όλα ήταν λίγα. Λίγα τα ψάρια, λίγοι οι άντρες, λίγα τα λεφτά. Το '23 ήρθα στην Αθήνα και δουλεύω στο φωταέριο. Δουλειά μας είναι να δίνουμε φως κάθε βράδυ. Δουλεύουμε σκληρά και τα λεφτά που μας δίνουν είναι λίγα. Ζητάμε περισσότερα. Ζητάμε 13 μηνιάτικα. Θα νικήσουμε, φτάνει να μην τα παρατήσουμε."

Μια ομάδα επτά ηθοποιών, πέντε γυναίκες και δύο άντρες, χάρη στην εξαιρετική σκηνοθεσία της Βίλιας Χατζοπούλου, ερμηνεύουν κυκλικά όλους τους ρόλους και μοιράζονται την αφήγηση. Εξαιρετικά επιτυχημένες οι γυναίκες στους αντρικούς ρόλους, δίνουν στο έργο ευαισθησία, τρυφερότητα, παλμό και μια ζωντάνια τόσο εύθραυστη, που κάνει την ιστορία να φαίνεται λιγότερο σκληρή. Οι ηθοποιοί με εύπλαστη κινητικότητα καταλαμβάνουν ολόκληρο τον σκηνικό χώρο, πράγμα που μαζί με τις ερμηνείες και τα τραγούδια τους, μεταμορφώνει μια σκοτεινή συνθήκη σε μια συναρπαστική παράσταση.

Πολύ καλές ερμηνείες από τους Ηλία Βαλάση, Δώρα Γιαννακοπούλου, Μαρούλα Καλαμποκιά, Αγγελική Μπούρα, Δημήτρη Πλατή, Μαρία Σταυροπούλου και Ασημένη Τούντα.

Με τους εργάτες από τη μιά και τους εργοδότες και το κράτος από την άλλη, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δυσκολη.

"Η κυβέρνηση έφερε ναύτες να δουλέψουν στο εργοστάσιο.Κάποιος έπρεπε να τους δείξει. Ανέλαβε ο Μανδηλάκης. Δεν ήθελε."

Ακούγονται όμορφα παραδοσιακά τραγούδια που μας φέρνουν πιο κοντά στις ρίζες μας, στο πνεύμα της λαϊκής μας παράδοσης και κοντύτερα σ' αυτές τις δύσκολες στερημένες εποχές.
Όπως λέει η συγγραφέας και σκηνοθέτρια: "η μεγάλη απεργία και η ταραγμένη πολιτική κατάσταση της εποχής, είναι το βασικό σημείο πίεσης των δύο ηρώων. Οι σκληρές συνθήκες και τα χαμένα μεροκάματα, τους συνθλίβουν. Ο καθένας τους θα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο επίλυσης του προβλήματος."

Η επίλυση όμως χρειάζεται συνεργασία εκ μέρους των εργοδοτών κι αυτή δεν υπάρχει. Το κέρδος υπάρχει μόνο, τότε και τώρα. Το κέρδος που κάνει τον άνθρωπο μια μαριονέτα φτιαγμένη μόνο για να εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα.

Στην ιστορία της Χατζοπούλου, μια κουβέρτα δημιουργεί ένα τραγικό λάθος, που θα πυροδοτήσει μια σειρά από γεγονότα και θα σηματοδοτήσει την εξέλιξή της. Η ασυδοσία της εξουσίας, η αδίστακτη κι απάνθρωπη θέση της εργοδοσίας σε συνεργασία με το σύστημα, που ήταν κρυμμένα κάτω από την κουβέρτα ξεσκεπάζονται. Φυσικά δεν εξαιρείται η προσωπική επιλογή. Όταν όμως αυτή η επιλογή κατευθύνεται από τον φόβο της φτώχειας και την αγωνία της επιβίωσης, τότε μιλάμε για ανθρώπινη εκμετάλλευση.

Στο θέατρο Αποθήκη είδαμε μια παράσταση- κραυγή. Κι αυτή η κραυγή βοά ότι το δίκιο του εργάτη και του εργαζόμενου γενικότερα, πρέπει να γίνει το κύριο μέλημα των συστημάτων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η σκληρή δουλειά πρέπει να αμείβεται και να εξασφαλίζονται καλύτερες και πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Κι αυτό επιτυγχάνεται με αγώνες κι ενότητα. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

Συντελεστές παράστασης:

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Βίλια Χατζοπούλου
Ηθοποιοί: Ηλίας Βαλάσης, Δώρα Γιαννακοπούλου, Μαρούλα Καλαμποκιά, Αγγελική Μπούρα, Δημήτρης Πλατής, Μαρία Σταυροπούλου, Ασημένη Τούντα
Επιμέλεια κοστουμιών και σκηνικού: Χαρά Κονταξάκη
Παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Ταυτότητα Εκδήλωσης

Ημερομηνία:

Από: 29/04/2023 Εως: 14/05/2023

Σάββατο 18:30, Κυριακή 21:00

Τοποθεσία:

Θέατρο Αποθήκη, Σαρρή 40, Ψυρρή, Αθήνα

Eισιτήρια:

14 ευρώ | Φοιτητικά, Ανέργων, ΑΜΕΑ (χωρίς κινητικά προβλήματα) 10 ευρώ

Πληροφορίες / Κρατήσεις:

Τηλ: 210-3253153